Ik denk dat dat is wat er gebeurt. Papa vroeg of papa op de foto stond. Ik zei: « Nee, » ze knikten. « Geen verdere vragen, geen felicitaties. » Ze vertelden het Roger tijdens het eten. De volgende avond lachte hij en zei: « Ik denk dat we de Xbox kindveilig moeten maken. »
Dat zal ik wel moeten doen, maar alleen omdat het makkelijker is dan huilen. Toen ik voorstelde om iemand parttime in te huren om een deel van mijn bestellingen over te nemen, zodat ik kon uitrusten tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap, vroeg mijn vader: « Weet je zeker dat je het kunt betalen? Hoe zit het met Rogers inschrijfgeld? » Ik wou dat ik kon zeggen dat dat het moment was waarop ik instortte, maar dat deed ik niet.
Het was gewoon een extra last bovenop mijn toch al volle portemonnee. Maar er veranderde iets stilletjes. Ik begon te graven, onderzoek te doen, de juiste vragen te stellen en mezelf voor te bereiden, want als zij me niet beschermden, had ik geen andere keuze dan mezelf en mijn dochter te beschermen. Ik wilde niet dat haar vroegste herinneringen zouden bestaan uit het opruimen van de rommel van mensen die me als een stumper behandelden.
Ik wilde niet dat ze opgroeide met het idee dat liefde iets was dat verdiend werd door stilte en voortdurende opoffering. Dus glimlachte ik, zei « ja » en hielp. Elke keer dat iemand iets nodig had, zei ik « natuurlijk », ook al was ik nog steeds stilletjes aan het plannen. Deze babyshower ging nooit echt om mij. Tenminste niet in hun ogen. Voor hen was het gewoon weer een excuus om feestjes te geven, samen te komen, om hun versie van familie te laten zien.
Maar het was ook de laatste keer dat ik hen zo de controle liet nemen. Ze wisten het gewoon nog niet. Het huis was stil, maar niet vredig. Het was het soort stilte dat zwaar blijft hangen, als de fractie van een seconde voor een schreeuw, als een te lang ingehouden adem. Ik stond in de keuken thee in een mok te schenken, en het enige geluid om me heen was het zachte gesis van de waterkoker.
De zon was buiten nauwelijks opgekomen, maar binnen plakten de aanrechtbladen nog van gemorste cola en stroomde de gootsteen over van afwas die niet van mij was. Ik legde de briefjes doelbewust neer: één in het midden van de tafel, drie eronder, elk met een naam in dikke zwarte inkt.
Het kind in mij roerde zich toen ik in de stoel gleed en zachtjes mijn onderrug masseerde. Mijn lichaam deed pijn, maar mijn gedachten waren geconcentreerd. Ik had me hier langer op voorbereid dan ze beseften. Precies om 7:02 hoorde ik de vloerplanken in de gang kraken en begonnen de pantoffels van mijn moeder te slepen.
Ze kwam de keuken binnen met een vermoeid gekreun en verstijfde toen ze de tafel zag. Ik keek niet op. Dat hoefde ook niet. « Wat is dit? » vroeg ze, haar stem nog steeds hees van de slaap. Ik nam een slok thee. Ze pakte de eerste pagina en begon te lezen. Het kostte haar maar vijf seconden. Haar ogen werden groot, haar mond viel open. « Wat is dit in vredesnaam? » snauwde ze, haar stem sneed door de ochtendstilte.
Nog een stilte, en toen schreeuwde ze. « Lily, wat is dit? » De beker in mijn hand bleef stil. Ik nam nog een slok. Mijn vader kwam de kamer binnen in zijn badjas, met samengeknepen ogen alsof hij nog niet wakker was. « Roger kwam meteen binnen, gapend en in zijn ogen wrijvend. » « Wat is er aan de hand? » vroeg mijn vader verbijsterd.
« Ze zetten ons eruit! » riep mijn moeder, zwaaiend met de krant alsof die in brand stond. Roger verstijfde. « Wat? » mompelde hij. Eindelijk keek ik op. « Ik heb je 30 dagen gegeven. Het staat er allemaal op. » « Je maakt een grapje, » zei mijn vader, terwijl hij naar me toe liep en een van de kranten pakte. Dit kan niet waar zijn.
Wat is dit? Ik heb de aangetekende brieven gisteren verstuurd, zei ik kalm. « Ze bezorgen ze vanmiddag. » Het zijn maar kopieën. Gooi je ons eruit? Rogers stem brak. Wat is er mis met je? Ik krijg mijn huis terug. Moeders handen trilden, en toen ze weer sprak, brak haar stem volledig.
Na alles wat we voor je hebben gedaan, schreeuwde ze. Doe je dit nu echt? Nu je gaat bevallen? Nee, antwoordde ik. Ik doe dit omdat ik op het punt sta te bevallen. Roger sloeg met zijn hand op tafel. Een stapel papieren schoof weg en verspreidde zich over de vloer.
Je overdrijft, schreeuwde hij. Het was één feest. Eén stom feest dat te luid werd. Jezus, Lily, het was één feest. Ik stond langzaam op. Je hebt mijn babyshower overgenomen. Je hebt er een studentenfeest van gemaakt. Je hebt mensen die ik niet eens kende mijn huis laten vernielen terwijl ik de ijslaag van de vloer schrobde als die verdomde meid die we aan het vieren waren. Hij schreeuwde.
Het was geen probleem totdat je het deed. Mam liep om de tafel heen alsof ze me fysiek wilde blokkeren. « Dit is niet zomaar jouw huis, » riep ze. « We wonen hier al jaren. » « Ja, » zei ik, « renttree. » Mijn vader stapte naar voren en stak zijn handen uit als een bemiddelaar. « Kom op, » zei hij. « We zijn familie. Alleen lopen de emoties hoog op. Je wilt echt niet dat we weggaan. »
« We ruimen op. We bieden onze excuses aan. We lossen dit op. » Ik keek hem aan. « Nee, » zei ik, « dan zeg je dat ik overdrijf, zoals altijd. En dan doe je weer alsof dit huis en mijn leven van jou zijn. »
