Mams gezicht was nu rood. Felrood. Ze zag eruit alsof ze elk moment kon ontploffen.
Jij ondankbaar kreng. Je denkt dat je beter bent dan wij omdat je een stomme webwinkel bent begonnen. Je denkt dat je daardoor belangrijk bent. We hebben je opgevoed. We hebben ons voor je opgeofferd. Ik lachte zachtjes. Een zucht van ongeloof. Je offerde mij op voor Roger, elke keer dat mijn vader zijn kaken op elkaar klemde. Het is niet waar.
Ik keek naar hem toen ik naar de universiteit wilde. Hij zei dat het oplichterij was, terwijl Roger het wilde. Je gaf duizenden uit aan bijlesdocenten. Toen ik in de nachtdienst werkte, zei je dat ik moest ophouden met klagen. Toen Roger een zomerbaantje kreeg, noemde je hem verantwoordelijk. Ik betaalde de hypotheek af. Ik kocht dat huis. En je bleef het uren noemen. Roger gooide zijn stoel naar achteren.
Je zat hier al die tijd op te wachten. Je had het de hele tijd al gepland, toch? Ja, zei ik. Ja. Hij keek me aan alsof ik hem had neergestoken. Je gooit je familie eruit vanwege een stom feestje, vanwege een misselijkmakend moment. Het was geen moment, zei ik. Het was elk moment, jarenlang. Dat deed me het pas beseffen.
Mam stortte neer in een stoel en begon te huilen. Luid, dramatisch, als een soapactrice. Hoe moeten we leven? Waar moeten we heen? Wat zullen de mensen denken? Het is mijn probleem niet meer. Ik zei dat we niet weg zouden gaan. Laten we weggaan. Plotseling knapte ze. Haar ogen flitsten wild. Je kunt ons niet dwingen om te vertrekken. Je kunt je eigen ouders niet zomaar op straat zetten.
Dat kan ik wel, zei ik, en dat deed ik. Ze keek naar het briefje dat ze nog steeds in haar hand had. Haar lippen bewogen toen ze de woorden opnieuw las, alsof ze misschien zouden veranderen. « Het is illegaal, » fluisterde ze. Ik reikte in de la en haalde er een map uit. Daarin zaten kopieën van de akte, de kennisgeving en het ontvangstbewijs. Ik legde ze voorzichtig op tafel.
« Ja, » zei ik. Ik zorgde ervoor dat Roger de aktetas pakte en door de kamer gooide. De papieren vlogen als sneeuw voor de zon. « Je bent harteloos, » zei hij. « Nee, » antwoordde ik. « Ik bescherm tenslotte mijn eigen mensen. » De stilte keerde terug. « Niet die ongemakkelijke van de vorige keer. Deze was zwaar. Ik stond daar, omringd door de rotzooi die ze hadden gemaakt.
En voor het eerst in jaren was ik niet degene die opruimde. « Ik wil dat jullie allemaal aan het eind van de maand weg zijn, » zei ik. « Ik heb een vriend geregeld die je kan helpen met inpakken als je iets nodig hebt. Je meent het niet. » Mijn vader zei: « Je verandert nog wel van gedachten. » Ik keek hem recht in de ogen. « Nee, » zei ik, « dat doe ik niet. » Toen draaide ik me om en liep terug naar mijn kamer, langs de gescheurde slingers, de vervaagde ballonnen en de gescheurde randen van de banner die ooit de naam van mijn dochter droeg.
Ze hadden me weggevaagd, maar ik was het zat om onzichtbaar te zijn. De eerste drie dagen waren vreemd stil, te stil. Ik had meer geschreeuw en meer dichtslaande deuren verwacht. Maar in plaats daarvan stortte het huis in een vreemde afgrond waar niemand naar me keek en ik niet probeerde gezien te worden. Ze bewogen als spoken. Roger stopte met het afspelen van luide muziek vanuit zijn kamer.
Mijn moeder deed niet meer alsof ze de keuken schoonmaakte, wat ze eigenlijk nooit deed. Mijn vader zat urenlang op de veranda, met dezelfde kop koffie in zijn hand, er nauwelijks aan. Maar ik wist dat de stilte niet lang zou duren. Op de vierde dag begonnen de telefoontjes. Eerst tante Rachel, toen oom Ted, en toen een vriendin van mijn moeder uit de kerk met wie ik al drie jaar niet had gesproken, stuurde me plotseling een berichtje: « We maken ons zo’n zorgen om je, lieverd.
Je maakt je zorgen, hè? Het was duidelijk dat mijn moeder een campagne was begonnen. Ze portretteerde me als iemand met hormonale problemen. Ik kon waarschijnlijk niet helder denken vanwege de baby. Ik neem overhaaste beslissingen. Ze vertelde iemand dat ik een bericht van mijn nichtje had gezien. We wilden haar niet stress bezorgen, maar ze had hulp nodig.
Ze presenteerden het als « zorg om de liefde », als een soort emotionele druk die bedoeld was om me de volgende dag weer zo boos te laten voelen als mijn vader vroeg om te praten. « We gaan bijdragen aan de rekeningen. » Hij zei: « De huur. We hadden het eerder moeten doen. » Je hebt gelijk. » Hij zei het als een geschenk van verzoening.
Het was alsof het alles wat je had, uitwiste. Jaren. Ik zei: « Je bent niet vergeten dat je dit niet hebt gedaan. » Hij knikte en voegde er toen aan toe: « Maar bedenk eens hoe dit eruitziet voor de rest van de familie. » Het was een schande. Ik glimlachte en liep weg. Dag zeven. Roger probeerde een andere tactiek. Ik sprak met coach Harrison. Hij zei tijdens het eten. Hij zei: « Als ik een jaar uitstel, kan ik mijn beurs kwijtraken. We moeten onmiddellijk verhuizen. »
Ik kan me niet concentreren. Ik kan niet eens slapen. Ik knikte. « Jammer. » « Het kan je helemaal niets schelen, » gromde hij. « Het kon je ook niets schelen toen ik acht maanden zwanger was en glazuur van de vloer schrobde. » Hij sloeg zijn vork op het aanrecht en vertrok. Dag tien. Mijn zakenpartner belde me. « Hé, even een kleine tip, » zei ze aarzelend. Iemand stuurde me anoniem een bericht: « Je bent emotioneel labiel en kunt het misschien niet aan om een bedrijf te runnen na de geboorte van de baby. »
Zas
