Ik ging met pensioen op mijn zeventigste, kocht een taart en ging naar huis om het met mijn familie te vieren. Plotseling stonden mijn koffers op de veranda te wachten en was de voordeur op slot. Er was iets ernstig mis.
Ik heb 38 jaar in die kliniek gewerkt. Gezichten veranderden, managers kwamen en gingen. Zelfs de naam van het ziekenhuis veranderde een paar keer. Maar ik bleef.
Niet omdat het moest. Want als ik het niet doe, wie dan wel?
Thuis had ik mijn team. Mijn zoon Thomas, zijn vrouw Delia en twee kleinkinderen, Ben en Lora. We woonden allemaal onder één dak. Onder mijn dak.
Maar ik heb het nooit als een gunst beschouwd.
“Zolang ik leef, zal niemand in mijn familie huur betalen.”
Ik betaalde de meeste rekeningen: elektriciteit, boodschappen en verzekeringen.
Mijn stiefdochter, Delia, werkte niet. Ze zei dat de kinderen haar te veel bezighielden, ook al zorgde ik vier of vijf uur per dag voor ze.
Delia kwam ongeveer elke twee weken met nieuwe schoenen thuis, en haar garderobe begon te lijken op die van Macy’s. Ze had er altijd een goede reden voor.
“Ik koop alleen als er aanbiedingen zijn.”
Ik glimlachte en maakte discreet nog wat geld over naar de gezamenlijke kaart. Zo ging het makkelijker. Geen ruzie. Geen spanning.
Thomas, God zegene hem, was een goed mens. Zachtaardig. Net als zijn overleden vader. Telkens als ik hem vroeg waarom Delia zoveel geld uitgaf terwijl er nog gaten in Bens sneakers zaten, keek hij naar beneden en zuchtte.
“Mam, alsjeblieft… begin er niet over.”
« Ik begin niet. Ik vraag het. Of mag ik het niet meer vragen? »
Hij haalde zijn schouders op. En ik negeerde hem. Omdat mijn kleinkinderen dol op me waren. Lora dook ‘s avonds altijd bij me in bed.
“Oma, ik wil bij je slapen!”
