« Thea, maak kennis met Eric, » zei Lana opgewonden.
Lana glimlachte alsof ze net een koninklijke afspraak had geregeld. « Eric is ook schrijver. Hij staat te popelen om je te ontmoeten sinds ik hem over je roman vertelde. »
Alleen ter illustratie.
Mijn wangen kleurden rood. « Oh, het is nog niet af. »
« Maakt niet uit, » zei Eric. « Dat je je er twee jaar lang helemaal voor hebt ingezet… dat is ongelooflijk! Ik hoor het graag. »
Maar na een paar minuten stemde ik ermee in om een wandeling te maken, of het nu kwam door Erics onmiskenbare charisma of door de heerlijke zeelucht die me parten speelde.
« Geef me even, » vroeg ik, zelfs onverwacht voor mezelf.
Terug op mijn kamer rommelde ik door mijn koffer en haalde er mijn mooiste zomerjurk uit.
Waarom niet? Als ik dan toch rondgesleept word, kan ik er net zo goed goed uitzien.
Eric liet me delen van het eiland zien die niet waren aangetast door de chaos van de ‘retraite’. Een afgelegen strand met een schommel aan een palmboom, een verborgen route naar een klif met een adembenemend uitzicht – plekken die in geen enkele reisgids voorkomen.
« Jij bent hier goed in », zei ik lachend.
“Iemand laten vergeten dat hij of zij er totaal niet bij hoort.”
Zijn glimlach werd breder. « Misschien ben je toch niet zo misplaatst als je denkt. »
Terwijl we praatten, lachte ik harder dan ik in maanden had gedaan. Maar onder het lachen voelde ik iets aan de randen van mijn geest. Ik kon het lichte ongemak dat ik voelde niet beschrijven. Hij leek te perfect.
