Ik kwam naar het eiland op zoek naar rust, een nieuw begin om te helen van mijn verleden. In plaats daarvan ontdekte ik HEM – charmant, attent en alles waarvan ik niet wist dat ik het nodig had. Maar net toen ik begon te vertrouwen op een nieuw begin, sloeg één moment alles in duigen.
Ondanks dat ik er al tientallen jaren woonde, voelde mijn woonkamer onbekend aan. Op mijn 55e staarde ik naar de open koffer en vroeg me af hoe mijn leven zo ver was gekomen.
Na twee jaar werk was mijn roman binnen. Hij was niet af, maar hij was van mij, wat bewees dat ik niet helemaal verloren was.
Toen kwam Lana’s e-mail binnen:
“Creatieve retraite. Warm eiland. Frisse start. Wijn.”
Het eiland begroette me met een aangename wind en het ritmische geluid van de oceaangolven die op de kust braken. Even sloot ik mijn ogen en haalde diep adem, waardoor de zilte lucht mijn longen vulde.
Dit is precies wat ik nodig had.
Ter illustratie.
Maar de rust duurde niet lang. Toen ik de retraite naderde, maakten luide muziek en gelach plaats voor de rust van het eiland. Mensen, voornamelijk twintigers en dertigers, hingen op felgekleurde zitzakken, met cocktails in hun handen die meer op paraplu’s dan op vloeistof leken.
Voordat ik me in de schaduw kon verstoppen, kwam Lana tevoorschijn, met haar zonnehoed in een vrolijke hoek en een margarita in haar hand.
« Thea! » riep ze, alsof we elkaar gisteren nog niet hadden gemaild. « Je hebt het gehaald! »
« Je moet mensen ontmoeten en de energie opsnuiven! Nu we het er toch over hebben, » ze pakte mijn arm, « ik heb iemand die je moet ontmoeten. »
Voordat ik kon protesteren, sleepte ze me door de menigte. Ik voelde me als een slordige moeder op een middelbareschoolfeestje, die haar best deed om niet op achtergelaten slippers te stappen.
We stopten voor een man die, geloof het of niet, leek op een covermodel van GQ. Een zongebruinde huid, een ontspannen glimlach en een wit linnen overhemd dat net ver genoeg openstond om uitdagend te zijn zonder slordig over te komen.
