Julia voelde de grond onder haar voeten wegzakken. Het was geen droom, het was geen compliment, het was een echte verantwoordelijkheid. Ze verliet het hotel met een mengeling van euforie en angst, alsof er net een nieuwe versie van zichzelf was geboren, en ze wist nog niet of ze het vol kon houden, maar ze kon niet terug. Die avond zat ze voor het eerst sinds lange tijd tegenover haar moeder en vertelde haar alles.
Haar moeder zei niet veel; ze keek haar alleen maar aan met ogen vol stille trots en pakte haar hand. « Vlieg, mijn dochter, » fluisterde ze. « Vergeet alleen niet waar je vandaan komt. » Julia knikte en bedwong haar tranen. Ze was niet langer zomaar een serveerster die Japans sprak; ze was een vrouw die zich had verzet tegen onzichtbaarheid, en dat had eindelijk echte gevolgen.
Maanden verstreken, de stad bleef hetzelfde: dezelfde geluiden, dezelfde bekende gezichten uit de buurt, dezelfde supermarktschappen waar Julia nog steeds de vrouw tegenkwam die altijd om korting vroeg, maar ze was niet meer dezelfde. Ze had haar baan in de evenementenbranche opgezegd met een kort afscheid, zonder tranen of gedoe, alleen een duidelijke zin gericht aan Álvaro voordat ze vertrok.
Bedankt dat je me eraan herinnerde wat ik nooit meer wil zijn. Haar dagen waren veranderd. Ze stond vroeg op om te studeren met een discipline die Julia een paar maanden eerder onmogelijk leek. ‘s Middags gaf ze basislessen Japans aan kinderen in een openbare bibliotheek. Ze vroeg er niets voor. Het was haar manier om te overleven tussen de taal en anderen.
Kenji keerde twee weken na hun laatste ontmoeting terug naar Japan. Ze namen afscheid zonder drama, met slechts een lange, oprechte handdruk en een laatste zin in het Japans, uitgesproken met ingehouden emotie. Soms hoeven de belangrijkste ontmoetingen niet lang te duren. Sindsdien schreven ze elkaar af en toe. Hij stuurde haar materiaal, correcties en advies.
Ze stuurde hem opnames van hun voortgang. Geen van beiden sprak over het dansfeest. Geen van beiden sprak over het feest, alsof ze allebei begrepen dat het zijn doel al had gediend. Op de dag van haar vertrek nam Julia slechts één koffer mee. Ze liet weinig achter qua materiaal, maar veel emotioneel. Haar moeder vergezelde haar naar het vliegveld, omhelsde haar stevig, zonder tranen te laten zien.
