« Je rent niet weg, dochter, » zei hij. « Je komt weer tot jezelf. » De vlucht was lang, maar niet vermoeiend. Tijdens de uren in de lucht overdacht Julia alles wat ze had meegemaakt. Ze herinnerde zich de spottende blik, de kou op haar rug toen ze van de landingsbaan rende, de nachten studeren met haar ogen droog van uitputting, en bovenal dat eerste gebaar, haar besluit om alleen een man te benaderen, zonder iets terug te verwachten.
Dat was de scheur waardoor het licht binnenkwam. Een jaar later begon er een foto te circuleren op een kleine blog van de stichting in Japan. De foto toonde een groep jonge vertalers-in-opleiding die glimlachend voor een antiekboekwinkel in Kyoto stonden. Tussen hen stond een donkerharige vrouw met een kalme blik en een serene uitdrukking. Julia droeg geen make-up, poseerde niet, maar glimlachte gewoon eerlijk.
In Guadalajara maakte niemand er een punt van; er waren geen krantenkoppen of publieke lofbetuigingen. Maar in de ruimte waar het allemaal begon, had een nieuw evenementenbedrijf het oude vervangen, en een van de nieuwe beleidslijnen was een heel bijzonder punt: alle medewerkers worden met respect behandeld. Inclusiviteit wordt bevorderd. Beledigende opmerkingen worden niet getolereerd.
Niemand wist waar ze vandaan kwam. Die clausule. Maar de oude medewerkers herinnerden het zich, en een jonge, nieuwe ober, die de groepsfoto op een computerscherm zag, vroeg nieuwsgierig: « En wie is zij? » Een oud-collega glimlachte zonder naar het scherm te kijken. Dat is een vrouw die waardig danste op een plek waar niemand met haar wilde dansen, en dat veranderde alles.
