Ik heb het niet op het feest gezegd. Ik wilde niet als de Verlosser overkomen. Ik ben bang dat ik ook niet als persoon gezien word. Maar jij – je bent al vertaler – je hebt gewoon iemand nodig die dat onthoudt. Julia kneep in de brief. Voor het eerst in lange tijd wist ze niet wat ze moest zeggen. Die dag, in dat eenvoudige café, vond er een stille openbaring plaats.
Ze was nooit onzichtbaar; ze was gewoon op een plek waar ze per se niet naar wilde kijken, en eindelijk had iemand haar gezien. In de daaropvolgende dagen splitste Julia’s leven zich in twee helften. De buitenwereld, waar ze in ploegendienst bleef werken, dienbladen droeg en voor haar moeder zorgde, en de geheime wereld waar ze, zonder te weten hoe, delen van zichzelf begon terug te vinden waarvan ze dacht dat ze ze verloren had.
Kenji hield woord. Su bood haar geen wonder of een directe uitweg aan, maar hij bracht haar wel in contact met een online onderwijsprogramma van de stichting, stuurde haar boeken en materialen en bracht haar in contact met een Japanse mentor. Alles verliep nog steeds informeel, zonder schriftelijke beloftes, maar voor het eerst had iemand een deur voor haar geopend zonder haar te vragen te buigen.
Julia studeerde ‘s nachts terwijl haar moeder sliep. Ze ging weer schrijven, lezen en grammatica oefenen. Ze was bang om haar hoop weer te laten varen, maar ze kon het niet helpen. Maar wat in stilte gebeurt, wordt vroeg of laat luidruchtig. Op een middag, toen ze bij een klein evenement glazen aan het ophalen was, kwam Álvaro met een koele blik naar haar toe.
Dus nu denk je dat je belangrijk bent,’ keek ze hem verward aan. « Ze vertelden me dat je weer met die Japanner praat, dat hij je zoekt. Wat is dit? Een filmverhaal? » Pulia reageerde niet. Álvaro glimlachte cynisch. « Kijk, ik vertel je dit voor je eigen bestwil. Mensen zoals jij komen er niet goed vanaf als ze tegen de competitie spelen. »
En als je blijft fantaseren, zul je het hier niet lang volhouden. De dreiging was niet direct, maar wel duidelijk. Die avond liep Julia naar het hotel waar Kenji, zoals ze wist, nog steeds verbleef. Ze aarzelde om naar boven te gaan, aarzelde om aan te kloppen, maar ze deed het toch. Kenji begroette haar met dezelfde kalmte als altijd. Hij zat te lezen, zonder stropdas, zonder enige pretentie.
Hij zag haar zenuwen en legde zijn boek opzij. « Is alles goed? » Ze ging tegenover hem zitten. Ze glimlachte niet. « Waarom doe je dit? » vroeg ze bijna fluisterend. Kenji antwoordde niet meteen, want ik zag iets in je dat niet genegeerd kan worden. En wat zag jij? Hij staarde haar aan. Iemand die geen toestemming vraagt om het juiste te doen. Iemand die al vaak zonder hulp is opgestaan.
Julia keek naar beneden. Ze wilde niet huilen, maar ze was moe, heel moe. « Ik ben niemand, Kenji. Ik heb niet eens mijn studie afgemaakt. Ik ben niet eens goed in het serveren van drankjes. Mijn baas haat me. Mijn collega’s vinden me gek. Jij, jij had iedereen kunnen helpen. Waarom ik? » antwoordde Kenji met een zachte, bijna vaderlijke stem.
Omdat jij de enige was die zich meldde.” Zonder iets terug te verwachten, viel er een lange stilte, en toen, zonder zijn stem te verheffen, zei Kenji: “De stichting heeft ermee ingestemd jouw geval als uitzondering op te nemen. Als je besluit, kun je over zes maanden reizen. Het programma omvat alles, maar je moet je voorbereiden. Je moet weer serieus studeren. Dit is geen cadeau, het is een weddenschap.”
