Waar dacht ze aan? Nog geen twee minuten later stormde Álvaro binnen, niet schreeuwend, maar met een scherpe blik. « Kun je uitleggen wat dat was? » vroeg hij zachtjes, maar met een woede die door haar huid brandde. Julia probeerde te reageren, maar de woorden kwamen er niet uit. « Weet je hoe we daardoor voor de klant staan, voor de organisatoren van het evenement, en met een gast dansen? » De vreemdste ook. Ze keek hem aan zonder zich te verdedigen.
Ze had geen manier om uit te leggen wat ze had gevoeld. Ze had geen woorden om iets te rechtvaardigen dat voor iedereen onzinnig leek. Ga nu naar huis. Ik zorg wel dat je dienst sluit, maar er zijn nog twee uur over. Maakt niet uit. Ga. De straf was een vonnis. Zonder verder oponthoud hing Julia haar schort op, pakte haar tas en liep via de achterdeur naar buiten.
Buiten was de stad nog steeds levendig – auto’s, ver weg gelach, muziek uit andere bars – maar voor haar klonk alles gedempt. Ze liep met zware stappen door de lege straten. Haar ogen waren vochtig, maar ze huilde niet. Het was een mengeling van woede, verdriet en dat bittere gevoel dat ze het juiste had gedaan op de verkeerde plek. Die avond, toen ze aankwam in haar kleine appartement in Tlaquepaque, lag haar moeder op de bank te slapen met de televisie zacht.
Julia maakte haar niet wakker; ze sloot zich op in haar kamer, ging op het bed zitten en liet haar hoofd in haar handen zakken. Ze dacht erover om alles op te geven, om nooit meer op bruiloften te werken, om de Japanse taal te vergeten, om te dromen. Aan de andere kant van de stad, in een stille hotelkamer, staarde Kenji Yamasaki uit het raam op de vijftiende verdieping.
Hij zag de lichten van Guadalajara als in een ander sterrenstelsel. Hij had het licht niet aangedaan. Hij had geen honger. Hij had maar één beeld voor ogen: Julia, die midden op de dansvloer naar hem uitstak. Dat korte, heldere moment, en wat er daarna kwam. Hij begreep de woorden die ze hadden gezegd niet helemaal, maar hij begreep de gezichten, het gelach, de minachting, en het ergste van alles: hij had gezien hoe zij, de enige persoon die hem ooit menselijkheid had getoond, daarvoor werd gestraft.
Kenji sloot zijn ogen en dacht aan zijn land, zijn verre familie, de jaren van koude onderhandelingen, al die plekken waar hij welkom was geheten voor zijn geld, maar nooit voor zijn persoon. En voor het eerst in lange tijd voelde hij zich diep alleen. Die nacht sliep geen van beiden, en de wereld draaide gewoon door, onverschillig voor de harten die stilletjes braken.
De volgende ochtend brak grijs aan, met lage wolken en een drukkende hitte die een storm voorspelde. Julia had niet geslapen. Ze was nauwelijks uit bed gekomen en staarde naar het plafond, terwijl ze terugdacht aan wat er gebeurd was. Op haar mobieltje waren geen berichten, geen telefoontjes, alleen de stilte die gewoonlijk volgt op een publieke vernedering.
Na de middag dwong ze zichzelf om op te staan, waste haar gezicht, zette koffie, hielp haar moeder met haar medicijnen, deed alles automatisch, met een gespeelde kalmte die de leegte alleen maar verhulde. Ze ging naar de markt. Ze liep met gebogen hoofd. Niemand in haar buurt wist wat er gebeurd was, maar ze voelde het gewicht van elke stap, alsof iedereen haar gadesloeg.
