Kenji keek haar vriendelijk aan. Deze keer zei ze niets, keek hem slechts even aan met een vastberaden maar serene uitdrukking, alsof ze wilde zeggen: « Je bent hier niet alleen. » Ze draaide zich om en hoorde een lage vrouwenstem achter zich. « Heb je de serveerster gezien? Wat doet ze om met hem te praten alsof ze vriendinnen zijn? » De woorden raakten haar harder dan ze wilde toegeven, niet uit schaamte, maar uit hulpeloosheid.
In die kamer zou ze nooit meer zijn dan een serveerster. En toch had ze net iets gedaan wat niemand daar had gekund: met hem praten, naar hem luisteren. Die avond, toen de dj de muziek overnam en de lichten dimden, wist Julia dat er iets aan de hand was.
Niet in de kamer, maar in haar, en ook in hem. Kenji keek nog een laatste keer op naar de dansvloer, waar koppels dansten zonder hem uit te nodigen, zonder er zelfs maar over na te denken, en op dat moment ontmoetten hun blikken elkaar weer. Zonder na te denken maakte ze een gebaar dat leek op een stille uitnodiging, nauwelijks waarneembaar, bijna onvergeeflijk voor iemand zoals zij in die context.
Hij bewoog niet, maar sloeg zijn blik ook niet neer. De balans van het feest begon te kantelen, en niemand had het door. De muziek veranderde. De dj verving de bolero’s door een zachte instrumentale versie van een romantische klassieker. De dansvloer werd wat leeg en maakte plaats voor de oudere stellen, die elkaar met langzame, ceremoniële bewegingen omhelsden.
Het was het meest emotionele moment van de avond. Foto’s, onderdrukt gelach, lauw applaus. Julia was nog steeds aan het werk, maar haar gedachten waren ergens anders. Kenji had zich niet bewogen sinds zijn aankomst. Hij had er al meer dan drie uur gezeten en een wereld geobserveerd die hem er niet bij wilde hebben. Niemand had met hem gesproken, niemand had hem uitgenodigd om te dansen.
En toch bleef hij recht, alsof hij dat allemaal niet nodig had, alsof hij in stilte het ongemak van anders zijn, een buitenlander, alleen, verdroeg. Maar ze kon het niet meer aan. Met haar hart bonzend in haar borst en haar keel dichtgeknepen, liep Julia opnieuw naar hun tafel, dit keer zonder dienblad, zonder excuses, alleen zij vóór hem.
Kenji keek haar aan met een mengeling van verbazing en opluchting, en toen sprak ze in het Japans, haar stem trillend maar vastberaden. « Wil je met me dansen? » De stilte viel onmiddellijk. Ze hadden niet eens hun stem verheven, maar iets in de atmosfeer leek te bevriezen. Hij staarde haar aan, alsof hij twijfelde of hij het goed had begrepen. « Nu, » vroeg hij, zonder zich te bewegen.
