Ze zette met zachte bewegingen een nieuw glas voor hem neer. Ze stond op het punt zich om te draaien. Toen hoorde ze hem zachtjes zeggen: « Dank u wel. » Zijn accent was onhandig, maar verstaanbaar. Basis Spaans, met moeite. Julia keek hem verbaasd aan en antwoordde zonder na te denken in het Japans. Duita shimashite chini shinai de kudasai. Kenji’s hoofd schoot omhoog. Zijn ogen gingen een beetje open en voor het eerst die nacht veranderde er iets in zijn uitdrukking. Een barst in de muur.
« Je spreekt Japans, » zei hij langzaam, nog steeds in zijn eigen taal. Julia knikte. « Ik heb het drie jaar gestudeerd. Ik vind hun cultuur echt leuk. » Hij reageerde niet meteen, maar knikte met een lichte buiging die recht uit zijn hart kwam. Het was een kort, subtiel gebaar, maar vol respect. Julia had het gevoel dat ze een grens had overschreden, een onzichtbare, niet alleen bij hem, maar bij de hele groep.
Ze wist dat als iemand haar met een gast zag praten, laat staan die gast zelf, de blikken snel zouden komen. Maar op dat moment kon het haar niets schelen. « Wilt u nog iets anders? » vroeg ze, nu in het Spaans. Kenji keek haar een lange seconde aan en schudde toen zijn hoofd. « Bedankt voor het gesprek. » Julia knikte. Ze glimlachte kort, een verlegen glimlachje, meer tegen zichzelf dan tegen hem, en liep weer tussen de tafels door.
Niemand had nog iets gemerkt, maar er was iets veranderd. Na dat korte gesprek werkte Kulia verder alsof er niets gebeurd was. Maar haar lichaam loog niet; haar stappen waren lichter, haar ademhaling alerter. Ze voelde een andere energie in haar borst, een mix van adrenaline en twijfel. Ze had iets verkeerd gedaan.
Had ze hem ongemakkelijk gemaakt? Had iemand hen gezien? Jazeker. Iemand had dat gedaan. Álvaro, de ober, lang, donkerharig, met een droge stem en een gezicht dat getekend leek door ergernis, keek haar aan vanaf de bar. Hij was een man die niet schreeuwde, maar wist hoe hij met één zin moest straffen. En hoewel hij op dat moment niets zei, volgden zijn ogen Julia met een stil oordeel dat ze maar al te goed kende.
Ondertussen, in zijn hoekje, bewoog Kenji nog steeds niet veel, maar er was iets in hem veranderd. Zijn ogen staarden nu niet langer afstandelijk naar de kamer, ze zochten. Zo nu en dan, discreet, wierpen ze een blik op Julia terwijl ze tussen de tafels door liep. Het was geen lust, het was geen romantiek, het was iets simpelers en zeldzamers: dankbaarheid. Het was alsof voor het eerst die nacht, misschien wel in vele nachten, iemand hem als mens had gezien.
De andere gasten bleven hetzelfde, luid lachend, ritmisch dansend, zich ontspannend gedragend bij dure drankjes, maar het gemompel rond Kenji begon steeds zuurder te worden. Wat doet die gast hier? Hij danst en praat niet. Hij was waarschijnlijk uit pure noodzaak uitgenodigd. Wist je dat hij grond in Sayulita heeft gekocht? Wat belachelijk om zoveel geld te hebben en niet te weten hoe je je moet gedragen.
De kritiek was vermomd als een grap, maar Julia, die voorbijliep, voelde de woorden als slecht ingepakte dolken. En hoewel ze wist dat het niet haar taak was om iemand te verdedigen, kromp haar maag bij elk woord ineen. Die avond, tijdens het diner, liep Julia weer naar zijn tafel, niet tegen het protocol in, maar omdat iets haar dwong. Ze zette een bord voor hem neer dat ze niet mocht dragen.
