Ter illustratie.
Tims gezicht was vertrokken van schrik, pijn en vervolgens woede. Hij stond langzaam op, zijn stem kalm maar scherp.
« Wil je het hier doen, mam? Prima. Ivy is biologisch gezien niet mijn kind. Maar je vergat dat ik dat al wist voordat ze verwekt werd. »
Er klonk gefluister door de kamer.
« Ik kan geen kinderen krijgen, » vervolgde hij. « Ik ontdekte het toen ik 26 was. Kate en ik besloten om IVF met een donor te proberen. Ze onderging maandenlange behandelingen en procedures. Ik was er bij elke behandeling. We hielden het geheim, want het ging niemand iets aan. »
Zijn stem klonk als staal. « Dat je me hebt beslopen en het haar van een kind hebt gestolen – dat van je kleindochter – is gewoonweg walgelijk. Je hebt Kate niet alleen vernederd. Je hebt mij vernederd. En je hebt Ivy vernederd. »
Wees stil.
Ivy is meer van mij dan ooit van jou zal zijn. Ik heb haar gekozen. Ik heb voor haar gevochten. Ik hou meer van haar dan van het leven zelf. En jij bent zojuist het voorrecht kwijtgeraakt haar te kennen. Voor altijd.
Hij draaide zich naar mij om. « We gaan weg. »
Toen we bij de deur aankwamen, rende Eleanor achter ons aan, terwijl ze haar mascara uitveegde.
« Tim, wacht! Je had het me moeten vertellen! Ik dacht dat Kate loog – ik dacht dat ze me bedroog! »
Ter illustratie.
Uiteindelijk draaide hij zich om. « De enige die vanavond gelogen heeft, was jij. Je hebt een zesjarige voor iedereen vernederd, alleen maar omdat je zo achterdochtig was. DNA is niet het probleem. Jij wel. »
« Maar ik ben haar oma! Ik had het recht om het te weten! »
« Nee, je had het recht om je zoon te vertrouwen. In plaats daarvan koos je voor paranoia. Nu ben je ons allebei kwijt. »
Hij bleef in de deuropening staan. « Je hebt net geprobeerd mijn familie te vernietigen om je ego te beschermen. Neem geen contact meer met ons op. »
Buiten kneep Ivy in onze handen. « Papa… ben ik nog steeds jouw kleine meisje? Ook al past mijn haar niet bij dat van jou? »
Tim knielde neer, met tranen in zijn ogen. « Lieverd, je bent het mooiste meisje ter wereld. We hebben jaren van je gedroomd. We hebben je gekozen. We hebben voor je gevochten. Je bent ons wonder. »
Ze omhelsde hem stevig. « Ik hou van je, pap. »
Even ter verduidelijking.
Later, in het gezellige kattencafé, lachte Ivy toen het kitten op haar schoot klom. « Kunnen we terugkomen voor mijn volgende verjaardag? »
« Natuurlijk, » glimlachte Tim en sloeg zijn arm om me heen.
Mijn telefoon trilde toen Eleanor me haar vijftiende bericht stuurde: « Vergeef me alsjeblieft. Ik heb een fout gemaakt. Kunnen we praten? »
Tim draaide het om. « Doe dat niet. Sommige bruggen zijn er om verbrand te worden. »
