De zon scheen fel die ochtend, maar Alexander Grant voelde een rilling toen hij met een boeket witte rozen in zijn hand uit de zwarte limousine stapte. De sterfdag van zijn vrouw Emily liet hem altijd leeg achter, maar vandaag arriveerde hij vroeg, met de bedoeling om wat tijd door te brengen bij haar graf vóór de openbare ceremonie waar zijn familie elk jaar op stond.
Hij liep tussen de rijen grafstenen door, in gedachten verzonken, totdat hij in de verte twee kleine figuurtjes zag knielen bij een graf. Hij vertraagde zijn pas. Toen hij dichterbij kwam, stokte zijn adem in zijn keel – het waren zijn tweelingen, Lily en Liam.
Ze omhelsden de grafsteen, hun schouders trilden en de tranen stroomden over hun wangen. Lily drukte met haar witte vingers op het koude graniet en Liam begroef zijn gezicht in haar schouder, onbedaarlijk snikkend.
« Lily? Liam? » riep Alexander zachtjes, onzeker hoe ze er vóór hem waren gekomen. Zijn beveiliging zou over hen waken.
