Ik duwde zachtjes…

De kamer was leeg.

De lakens waren gekreukt, de geur van parfum was sterk en op het nachtkastje lag een oude foto: een foto van Ethan toen hij acht jaar oud was, zittend op de schoot van zijn moeder, met zijn vader achter hem, maar met de helft van zijn gezicht eraf.

Ik pakte de foto op. Op de achterkant stond een handgeschreven notitie:

« Wij hebben niemand anders nodig. »

Op dat moment verscheen Margaret in de deuropening, haar glimlach was vriendelijk maar haar ogen waren koud:

« Goedemorgen lieverd. Heb je lekker geslapen op de bank? »

Ik glimlachte ongemakkelijk, maar mijn hart bonsde.

In het ochtendlicht zag ze er helemaal niet dronken uit – volledig nuchter, bijna… terwijl ze mijn reactie observeerde

In de daaropvolgende dagen begon ik steeds meer te beseffen dat er iets niet klopte.

Margaret was altijd aan de zijde van haar zoon – overal en altijd.

Terwijl ik het ontbijt klaarmaakte, proefde ze er eerst van. Toen ik de hand van mijn man aanraakte, onderbrak ze me met een absurd excuus.

Elke avond klopte ze op onze deur, onder het voorwendsel van ‘welterusten zeggen’.

Haar ogen waren echter niet op mij gericht – ze richtten zich op Ethan, met een blik die tegelijk zacht en krachtig was.

“Mijn zoon heeft mij altijd nodig gehad”, zei ze een keer toen we alleen waren.

« Hij is kwetsbaar. Probeer dat niet te veranderen. »

Ik besefte: dit was geen normale moederliefde.

Maar het was bezitterigheid vermomd als liefde, en Ethan – de echtgenoot van wie ik hield – werd erdoor tegengehouden

Op een nacht werd ik wakker van het zachte gehuil op zolder.

Ik liep naar boven en opende de deur van mijn kamer. Deze was op slot sinds ik er was komen wonen.

In het zwakke gele licht zag ik overal aan de muur oude foto’s hangen: foto’s van Ethan van zijn kindertijd tot zijn volwassenheid – meestal alleen of met zijn moeder.

Op tafel lag een dagboek.

Op de eerste pagina stond:

Na het ongeluk waren we alleen jij en ik. Je vader stierf, maar mensen gaven je moeder de schuld.

“Vanaf dat moment heb ik gezworen dat ik nooit meer zou toestaan ​​dat iemand je zou meenemen.”

Ik rilde.

Op de volgende pagina stonden woorden gekrabbeld, uitgegumd en herhaald:

« Ze kan hem niet meenemen. Niemand kan dat. »