En helemaal onderaan stond mijn trouwfoto, met mijn gezicht in stukken gescheurd.

Ik bracht het dagboek naar Ethan om te laten zien.

Hij zweeg een lange tijd en zei toen:

« Toen ik 10 was, stierf mijn vader bij een brand. De politie vermoedde dat mijn moeder de oorzaak was, maar er was onvoldoende bewijs.

Ze verloor alle vertrouwen in mij en vanaf dat moment hield ze mij aan haar zijde.

Iedereen die in mijn buurt kwam – vrienden, vriendinnen – verdween.”

Ik kreeg een brok in mijn keel.

“Denk je dat je moeder iets verbergt?”

Hij knikte:

“Ik heb altijd het gevoel gehad dat… de dood van mijn vader geen toeval was.”

Op een avond besloot ik haar te confronteren.

Terwijl Ethan wegging, zocht ik Margaret in de studeerkamer.

« Je hoeft hem niet meer te controleren, » zei ik met trillende stem.

« Je hebt hem van de wereld gered, maar je hebt hem ook in angst gehouden. »

« Je begrijpt het niet. De wereld heeft me alles afgenomen. Ik heb alleen gehouden wat er nog over was! »

« Maar je vermoordt je zoon, » antwoordde ik.

Ze kwam op me af, haar stem was koud:

« Als je echt van hem houdt, ga dan weg. Want op een dag zul jij ook verdwijnen – net als zijn vader, net als iedereen. »

De volgende ochtend maakten Ethan en ik ons ​​klaar om het huis te verlaten.

Maar toen we de deur uitliepen, gaf de meid me een envelop.
Er zat een brief in, in een bekend handschrift:

“Claire, vergeef me alsjeblieft.

Het ongeluk van toen… ik heb het niet veroorzaakt.

Maar ik liet hem sterven, omdat ik geloofde dat hij jou mee wilde nemen.

Ik wilde je alleen maar beschermen, maar nu weet ik dat veiligheid geen opsluiting is.

Laat mijn zoon vrij zijn.”

Ethan las het boek uit en was sprakeloos.

Van een afstandje stond Margaret bij het raam, haar ogen waren vochtig, maar ze was vrediger dan ooit.

Een maand later verhuisden we naar een andere stad. Ethan begon met therapie en leerde zich los te maken van de onzichtbare afhankelijkheid die hem zijn hele jeugd had achtervolgd.

Wat mij betreft, ik bid elke nacht voor die moeder – een vrouw die zowel zielig als angstaanjagend is, gevangen in haar eigen obsessie.

“Liefde doodt niet altijd,” schreef ik in mijn dagboek,

“Maar bezit in naam van de liefde – dat kan.”

Er zijn moeders die zoveel van hun kinderen houden, dat hun liefde voor hen een ketting vormt.

Er zijn pijnpunten uit het verleden die mensen doen geloven dat controle de enige manier is om zichzelf te beschermen.

Maar ware liefde – of het nu van een moeder of een echtgenoot komt – bestaat alleen als we durven los te laten, zodat degene van wie we houden vrij kan zijn.❤️