Margaret Hastings haalde diep adem buiten de glazen ingang van de Sterling Heights Ballroom en trok de versleten riem van haar handtas recht. Haar jurk, ooit ivoorkleurig maar nu slap geworden door ouderdom en talloze reparaties, was de avond ervoor zorgvuldig gerepareerd. Elke draad die ze had genaaid, herinnerde haar aan een leven vol vloeren schrobben, linnen strijken en maaltijden koken die ze zich nooit echt kon veroorloven, allemaal om ervoor te zorgen dat haar enige zoon, Oliver, kansen zou krijgen die zij nooit kreeg. Vandaag ging het echter niet om ontberingen. Vandaag trouwde Oliver met de liefde van zijn leven.
Ze was altijd trots op hem geweest. Van huiswerk maken tot laat in de avond tot zomerbaantjes om het collegegeld te betalen, Margaret had zich volledig ingezet om Oliver een betere toekomst te geven dan ze had gekend. Nu, staand in haar bescheiden jurk, voelde ze een rilling van verwachting – en angst.
Zodra ze de grote balzaal binnenkwam, werd haar ongemak groter. Kristallen kroonluchters glinsterden boven haar hoofd en wierpen weerspiegelingen op de gepolijste marmeren vloeren. Gasten in elegante jurken en strakke smoking mengden zich onder elkaar en dronken champagne uit delicate glazen. Een gastvrouw met een klembord kwam dichterbij en keek Margaret met nauwelijks verholen argwaan aan.
“Pardon mevrouw,” begon de vrouw voorzichtig, “bent u hier als personeelslid?”
Margarets wangen kleurden rood. « Nee, ik ben Olivers moeder, » antwoordde ze met zachte maar vaste stem.
De gastvrouw aarzelde even en gebaarde toen naar een tafeltje bij de hoek van het cateringstation. « Dat is, eh, rustiger, » zei ze, terwijl ze een beleefde glimlach forceerde.
Margaret knikte en probeerde de scherpe kantjes van haar opmerking te verbergen. Ze ging tussen de obers zitten die in de pauze zaten, haar tas stevig vastgeklemd. Aan de andere kant van de zaal zwaaide Oliver naar haar, zijn glimlach breed, maar hij werd al snel bij het gesprek betrokken door zijn kersverse vrouw, Gabrielle Sinclair, en haar familie.
Toen Gabrielle zag dat Margaret naar de hoofdtafel liep, verhardde haar blik. « O, is ze er al? Zorg er dan maar voor dat ze bij het personeel blijft tot het diner begint, » fluisterde ze tegen de weddingplanner.
Margarets lippen klemden zich op elkaar. Ze liet zich achterover zakken in haar stoel en deed alsof ze onzichtbaar was. Maar toen het hoofdgerecht begon, kromp haar hart ineen bij de aanblik van de halflege tafel van de ‘Familie van de Bruidegom’. Ze zette zich schrap, stond op en liep ernaartoe.
Gasten mompelden toen ze dichterbij kwam. Gabrielles ogen vernauwden zich, haar stem scherp maar beheerst. « Mevrouw, die tafel is voor naaste familie. »
Margaret hield haar kin omhoog. « Ik ben familie, lieverd. Ik ben Olivers moeder. »
Voordat Gabrielle kon reageren, greep Margaret naar een stoel, maar Gabrielle trok hem abrupt weg. Margaret struikelde en viel op de marmeren vloer, haar portemonnee dwarrelde vol met munten en zakdoeken. Stilte viel over de kamer.
Oliver verstijfde, de vork in de lucht. Margaret knipperde met haar ogen door haar tranen heen, haar wangen gloeiden van vernedering. Toen verbrak een krachtige, gezaghebbende stem de spanning.
“Margaret Hastings?”
