De stoom die uit de kom tomatensoep opsteeg, rook naar basilicum, room en naderend onheil.
Ik zat aan een tafel in de krappe, overdadig versierde eetkamer van een vervallen Victoriaans huis in de buitenwijken van Philadelphia. Tegenover me zat mevrouw Agnes Sterling, een vrouw wier parels nep waren, maar wier minachting volkomen oprecht was. Naast me zat Brad, haar zoon – mijn verloofde van drie maanden.
‘Dus,’ zei Agnes, terwijl ze haar lepel omhoog hield alsof het een wapen was. ‘Brad vertelde me dat je in de bibliotheek werkt, Chloe. Vul je de schappen?’
‘Ik ben archivaris, mevrouw Sterling,’ corrigeerde ik haar zachtjes, terwijl ik mijn handen in mijn schoot gevouwen hield om mijn trillen te verbergen. ‘Ik restaureer oude manuscripten.’
‘Manuscripten,’ snauwde ze. ‘Is dat genoeg om de hypotheek af te betalen? Ben je van plan om de rest van je leven van het salaris van mijn zoon te leven?’
Brad lachte nerveus. Hij was junior analist bij Nathan Global, een enorm conglomeraat. Hij was knap, charmant en totaal karakterloos als het om zijn moeder ging.
‘Mam, Chloe is heel goed in budgetteren,’ zei Brad, terwijl hij onder de tafel in mijn hand kneep. ‘Ze maakt haar eigen kleren!’
Hij vatte het op als een compliment. Agnieszka vatte het op als een bekentenis van armoede.
‘Ik begrijp het,’ sneerde ze, terwijl ze mijn eenvoudige marineblauwe jurk bekeek. Hij was inderdaad eenvoudig. Maar het was ook een vintage Chanel, zonder prijskaartjes, gekocht op een veiling in Parijs. Agnes zou de kwaliteit niet hebben herkend, zelfs niet als ze haar een klap in het gezicht had gegeven. Ze kende alleen logo’s.
‘Brad heeft een mooie toekomst voor zich,’ vervolgde Agnes, haar stem verheffend. ‘Hij werkt voor John Nathan. De miljardair. Hij wordt ooit vicepresident. Hij heeft een vrouw nodig die gala’s kan organiseren, niet… wat dit ook is.’
Ze wees met haar lepel naar me.
‘Ik hou van Brad om wie hij is, niet om zijn baan,’ zei ik zachtjes.
‘Och, alsjeblieft,’ zei Agnes, terwijl haar gezicht rood werd. ‘Maak me niet af als een arme edelvrouw. Je bent een geldwolf. Ik zie het in je ogen. Je hebt een aardige man gevonden met een vast salaris en je bent aan hem vastgeplakt als een teek.’
‘Mam!’ Brad stond op. ‘Het is genoeg geweest.’
‘Dat is niet genoeg!’ riep Agnieszka. Ze hief de kom met tomatensaus op. ‘Ik laat dit… deze troep je leven niet verpesten!’
En toen nam ze ontslag.
Dat was geen uitglijden. Dat was een worp.
De warme, oranje vloeistof raakte me recht in de borst. Het spatte over mijn nek, gezicht en op het smetteloze witte tafelkleed. De geur van basilicum maakte me meteen misselijk.
Ik zat daar verlamd. De schok was kouder dan hete soep.
