Er viel een lange stilte. Toen dwaalde Margarets blik naar het meisje – haar ogen werden groot van ongeloof. « Ze is… ze is prachtig, » fluisterde ze. « Net als jij. »
Het diner die avond was gevuld met onuitgesproken woorden. Daniel probeerde de sfeer te vullen met smalltalk, maar Emily voelde overal spanning. Nadat Lily naar bed was gegaan, sprak Margaret eindelijk.
« Ik heb elke dag gebeden dat God je zou vergeven, » zei ze zachtjes. « Maar dat kon ik niet. Niet na wat je hebt gedaan. »
Emily’s keel kneep samen. « Ik was veertien, mam. Ik heb je niets gedaan. Ik was bang. »
« Je hebt schande over deze familie gebracht, » siste Margaret met een zwakke stem. « Je vader kon het niet verdragen. Hij stierf in de overtuiging dat jij hem haatte. »
Emily’s hart brak. « Ik haatte hem niet, » fluisterde ze. « Ik haatte het gevoel dat jij me gaf: ongewenst. »
Margarets ogen vulden zich met tranen, maar ze draaide haar gezicht af. « Misschien verdien ik het wel. »
Die nacht lag Emily wakker en luisterde naar het gekraak van het oude huis. Ergens in de gang hoestte haar moeder – zwakjes, steeds zwakker. En voor het eerst in jaren voelde Emily iets onverwachts: geen woede, maar verdriet.
Het ochtendlicht filterde door de vervaagde gordijnen en baadde de kamer in een gouden gloed. Emily zat aan de keukentafel koffie te drinken toen Lily zich bij haar voegde, op blote voeten en met haar haar in de war van de slaap.
« Mam, » zei Lily zachtjes. « Oma heeft gisteravond gehuild. »
Emily zuchtte. « Ja. We hebben allebei nooit veel gezegd. »
Lily aarzelde. « Je hebt me altijd verteld dat mensen kunnen veranderen als ze dat willen. »
Emily keek haar dochter in de ogen – dezelfde groene ogen die haar moeder ooit deed afwenden. « Dat geloof ik nog steeds, » zei ze zachtjes.
Die middag vroeg Margaret of ze Emily alleen mocht zien. Ze zaten op de veranda, gewikkeld in een sjaal, de Bijbel op schoot. « Ik heb niet veel tijd meer, » zei ze. « Ik ben al een tijdje ziek – dat heet hartfalen. Ik wilde niet dat je me zo zag. »
Emily slikte. « Ik wou dat je het me eerder had verteld. »
Margaret staarde naar haar handen. « Herinner je je de avond dat je wegging? Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ik het juiste deed: de goede naam van mijn familie beschermen en voorkomen dat mensen over me praatten. Maar sindsdien vraag ik me elk jaar af of ik mijn kind uit trots heb meegenomen. »
Emily slikte haar tranen weg. « Jij hebt het gedaan, mam. Maar ik ben toch teruggekomen. »
De stem van de oude mevrouw Brach. « Zul je me ooit vergeven? »
Emily reikte over de tafel en pakte de trillende hand van haar moeder. « Dat heb ik al gedaan. Ik wilde alleen dat je het vroeg. »
Voor het eerst in veertien jaar glimlachte Margaret – bleek maar oprecht. « Uw dochter, » zei ze zachtjes, « is mijn tweede kans, toch? »
Emily knikte. « Ja, meneer. »
Gedurende die weken bleef Emily om voor haar moeder te zorgen. Ze kookten samen, lachten om oude foto’s en begonnen met de wederopbouw van wat verwoest was. Lily zat vaak naast Margaret en vertelde verhalen over haar jeugd, een jeugd waarin haar moeder zich ooit verloren had gevoeld.
Toen de winter aanbrak, stierf Margaret vredig in haar slaap, met een stralende glimlach op haar gezicht. Tijdens de begrafenis stond Emily bij haar graf, Lily’s hand vasthoudend. De lucht was lichtgrijs en de wind ruiste door de bomen.
