Daniel legde een hand op haar schouder. « Ze was uiteindelijk trots op je, weet je. Ze had er gewoon geen woorden voor. »
Emily knikte. « Ik ook niet. Maar ik denk dat ze het wist. »
Terwijl ze wegliep, keek Lily op. « Gaan we nu naar huis? »
Emily glimlachte zwakjes. « We zijn al onderweg. »
Het huis dat ooit haar gevangenis was geweest, was nu slechts een herinnering – geen plek van schaamte, maar van verlossing. Emily had de cirkel rond. Niet om het verleden uit te wissen, maar om het eindelijk te vergeven.
En op die rustige middag in Kentucky begreep ze dat thuiskomen niet draait om waar je vandaan komt, maar om wie je wilt worden.
