Ter illustratie
: mijn hart zonk in mijn schoenen.
— Uitvaartdienst?
« Ja. Hij riep iedereen persoonlijk bijeen en zei dat je onder vreselijke pijn was gestorven. En een maand later verkocht hij je appartement. Hij zei dat hij er niet meer kon wonen. »
Twee dagen later vertrok ze naar de stad. Alles was bevestigd. Het appartement, het geld, de documenten – alles werd haar wettelijk overgedragen. Ze begon een nieuw leven, niet langer als een vrouw die moest sterven in een verlaten huis, maar als een persoon die haar eigen lot kon bepalen.
Maar het verhaal eindigt daar niet.
Op een dag liep Valja over de markt en zag hem plotseling – Artem. Naast een andere vrouw. Zwanger.
Hun blikken ontmoetten elkaar. Artjom verstijfde.
— Wales…
“Dat had je niet verwacht?” vroeg ze kalm.
“Dacht je nou echt dat ik de hele wereld d3ad zou blijven?”
Zijn metgezel keek hem vragend aan.
– Wie is hij?
“Een oude vriend,” antwoordde hij informeel.
Wales glimlachte lichtjes:
– Ja, een heel oude. Eentje die je lang geleden hebt begraven.
“Is alles oké?” vroeg hij.
« Nu weet ik het, » antwoordde Wales. « Ik heb mijn naam terug. »
Maar het leven nam, zoals altijd, nieuwe wegen.
Ilja kwam bijvoorbeeld
vaak langs. Hij zette haar niet onder druk en haastte zich niet. Hij bracht haar boodschappen, hielp haar met het huishouden, kookte borsjt voor haar en zat rustig naast haar als ze even alleen wilde zijn.
Op een rustige winteravond, terwijl het buiten sneeuwde, zei Wales:
« Weet je, ik voel me voor het eerst levend. Vreemd, hè? »
Ilja glimlachte:
