Op 61-jarige leeftijd trouwde ik eindelijk met mijn eerste liefde. Maar op onze huwelijksnacht, toen ik het geheim onthulde dat onder mijn jurk verborgen zat, brak mijn hart…
Dit jaar werd ik eenenzestig.
Acht jaar geleden overleed mijn vrouw – de vrouw die meer dan dertig jaar aan mijn zijde had gestaan – na een langdurige ziekte. Sindsdien is het leven ondraaglijk stil geworden.
Mijn kinderen hebben nu een eigen gezin. Ze komen eens per maand bij me langs en brengen me medicijnen en geld voordat ze zich weer haasten naar hun drukke leven. Ik heb ze nooit de schuld gegeven – ik weet hoe zwaar het leven is. Maar op regenachtige nachten, terwijl de regendruppels op het golfplaten dak kletterden, voelde ik me ondraaglijk klein, alsof de hele wereld me vergeten was.
Toen kwam ik op een avond, terwijl ik doelloos door Facebook scrolde, een bekende naam tegen.
Mijn eerste liefde.
We waren zeventien toen ik verliefd op haar werd – met haar lange zwarte haar, haar stralende glimlach, de manier waarop ze om zelfs de kleinste dingen lachte. Maar voordat we onze eerste stappen naar de volwassenheid konden zetten, regelde haar familie een huwelijk voor haar met een rijke man die tien jaar ouder was. Zij verhuisde naar het zuiden. Ik naar het noorden. En zomaar raakten we elkaar kwijt.
Veertig jaar lang droeg ik haar in mijn gedachten, als een vervaagde foto die ik nooit meer durfde aan te raken.
Tot die nacht.
