“Maak je een grapje?!” Mijn stem klonk luider dan ik bedoelde. “Is dit een grap?!”
“Casey, dit is geen grap,” zei mama kalm. “Aaron en ik hebben een relatie.”
Ik draaide me naar hem om, mijn woede laaide op. “Waarom ben je bij haar? Is het voor het geld?”
“Casey!” snakte mijn moeder naar adem.
Ik negeerde haar en balde mijn vuisten. “Jullie twee moeten uit elkaar gaan!”
Mama’s uitdrukking verhardde. “We gaan niet uit elkaar!” riep ze uit. “Aaron heeft me ten huwelijk gevraagd en we gaan over twee maanden trouwen!”
Aarons kaken spanden zich aan. “Casey, ik verzeker je, het geld van je moeder interesseert me niet. Ik hou van haar.”
Mama haalde diep adem, duidelijk uitgeput. “Ik ben klaar met al dat geschreeuw. Of je kalmeert en komt bij ons eten, of je gaat weg.”
“Geweldig!” kaatste ik terug. “Als een willekeurige man belangrijker voor je is dan je dochter, dan ga ik weg!”
Dagenlang had ik moeite met het accepteren dat mijn moeder verloofd was met iemand van mijn leeftijd.
Ik lag ’s nachts wakker en speelde het etentje steeds in mijn hoofd af.
Uiteindelijk belde ik haar, alsof ik vrede wilde sluiten. “Ik heb overdreven gereageerd,” zei ik, met een geforceerde, vrolijke toon. “Ik wil het goedmaken. Als Aaron je gelukkig maakt, zal ik je steunen.”
Ze was dolblij. “Dat betekent alles voor me, Casey!” zei ze. “Ik wil dat jij hier deel van uitmaakt. Laten we samen de bruiloft plannen.”
Dus ik ging naar pasavonden, proefde taarten en hielp met de decoraties. Maar diep van binnen twijfelde ik nog steeds aan Aaron.
Een paar dagen voor de bruiloft besefte ik dat ik niets concreets tegen hem had. Ik had naar zwakke punten gezocht, maar niets gevonden. Misschien had ik het mis. Misschien hield hij wel echt van mijn moeder.
Die avond haalde ik diep adem en keek haar aan. “Ik accepteer Aaron en steun je volledig,” zei ik tegen haar. “Nu is het officieel.”
Op de trouwdag, toen we naar de trouwlocatie renden, hapte mama plotseling naar adem. “O nee! Ik heb mijn telefoon thuis laten liggen!”
