Op de trouwdag, toen we naar de trouwlocatie renden, hapte mama plotseling naar adem. “O nee! Ik heb mijn telefoon thuis laten liggen!”
Ik bood aan om het op te halen. Thuis doorzocht ik elke kamer. Geen telefoon. Toen zag ik een afgesloten lade naast haar bureau. Impulsief rukte ik die open.
Er vielen papieren op de grond.
Terwijl ik ze verzamelde, viel mijn oog op een document met vette letters: Schuldbericht.
Ze stonden allemaal op Aarons naam. Mijn hart bonsde in mijn keel. Toen vond ik nog een document: eigendomspapieren. De naam van mijn moeder stond erop, maar de handtekening onderaan was niet die van haar. Die van Aaron.
“Stop de bruiloft!” schreeuwde ik, terwijl ik de zaal binnenstormde.
Ik duwde de papieren in de handen van mijn moeder. Terwijl ze ze las, trilden haar handen. Toen bedekte ze haar gezicht.
“Casey…” fluisterde ze. “Deze schulden… die komen door jou.”
Aaron stapte naar voren. “Je moeder vertelde me dat je er altijd al van gedroomd hebt een restaurant te hebben. We hebben er een voor je gekocht met het geld van de bruiloft.”
Hij zuchtte. “We moesten de aankoop eerder afronden dan gepland. Ik had niet genoeg geld, dus heb ik het verschil bijbetaald. Daarom is er een schuld.”
Schaamte overspoelde me. “Vergeef me alsjeblieft,” mompelde ik. “En jou ook, Aaron. Ik was te hard.”
Aarons stem bleef vastberaden. “Casey, ga zitten zodat we de ceremonie kunnen voortzetten.”
Ik aarzelde even en knikte toen langzaam. Mijn benen voelden zwak terwijl ik naar achteren liep. Het gewicht van mijn fout drukte op me.
