Hannahs ogen werden groot van schrik. De mensen om ons heen mompelden – iedereen dacht dat ik gek geworden was. Maar een paar dagen later stemde ze stilletjes toe. Toen ik haar thuisbracht, staarden de buren ongelovig.
Onze bruiloft was kleinschalig, met slechts een paar tafels vol eten. Mensen spotten: « Ben is met een bedelaar getrouwd. Hij heeft zijn leven verpest. » Ik negeerde ze. Wat telde, was de innerlijke rust die ik voelde.
Het leven was in het begin niet makkelijk. Hannah wist niet hoe ze moest koken of op het land moest werken, maar ze probeerde het. Langzaam vulde ons huis zich met gelach en de geur van warme maaltijden.
Een jaar later werd onze zoon geboren. Twee jaar daarna kregen we een dochter. Elke keer dat ze ‘papa’ en ‘mama’ riepen, wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt.
De buren hielden niet op met fluisteren en noemden me dwaas. Het kon me niet schelen. Mijn hart was vredig.
Toen ik op een ochtend in de tuin was, stopten er drie luxe auto’s voor onze poort. Het hele dorp rende naar buiten om te kijken. Verschillende mannen in pak stapten uit de auto’s. Ze keken om zich heen voordat ze een diepe buiging maakten voor mijn vrouw.
