Het was een rustige avond toen Claire na een lange, vermoeiende werkdag in de trein stapte. De ondergaande zon kleurde de lucht in warme oranje tinten en het licht stroomde door de ramen naar binnen en baadde de wagon in een zachte gloed.
Terwijl ze ging zitten, zag ze een man tegenover haar zitten, die haar aanstaarde.
Er lag geen enkele bedreiging in zijn gezichtsuitdrukking, maar zijn blik verontrustte haar en bezorgde haar rillingen over haar ruggengraat.
Hoewel de reis zonder problemen verliep, voelde Claire een steek van angst. Een plotselinge impuls deed haar besluiten om bij de volgende halte uit te stappen – eerder dan normaal.
Ze pakte snel haar spullen en liep naar de deur. Vlak voor ze wegging, keek ze nog even om en zag de man haar nog steeds aanstaren. Het ongemak in haar borst werd erger. In de hoop op een rustiger reis besloot ze de volgende trein te nemen.
Een paar minuten later ging haar telefoon. Het was haar man, Mark, en zijn stem klonk bezorgd. « Zat je net in de trein? » vroeg hij nadrukkelijk. « Ja, » antwoordde Claire verward. « Waarom? »
Mark, bijna in paniek, zei: « Ga terug naar het station – nu! Je moet terug! »
