Evelynes handen grepen de armleuningen van de stoel vast. Ze praatten over haar. Ze was niet langer hun moeder. Ze was een last geworden, een probleem dat opgelost moest worden. Ze werd niet betrokken bij het gesprek; ze was slechts een obstakel in hun leven.
« Ik bedoel, wat moeten we dan doen? » vervolgde Helen. « Ik kan haar zorg niet betalen, en jij ook niet. We hebben onze eigen gezinnen. »
Evelyne voelde een beklemd gevoel op haar borst, haar hart was zwaar van verdriet. Ze hadden haar niet eens hun plannen verteld, hadden haar zelfs niet om haar mening gevraagd. Tranen welden op in haar ogen, maar ze slikte ze weg. « Ik ben altijd al sterk geweest, » hield ze zichzelf voor. « Nu zal ik ook sterk zijn. »
Het gesprek eindigde en Alex en Helen verlieten het huis zonder een woord te zeggen. Ze vroeg niet waar ze naartoe gingen. Ze wilde het niet weten.
Die nacht lag Evelyn in bed naar het plafond te staren. De slaap wilde niet komen. Haar gedachten bleven maar terugkeren naar hun woorden. Een last. Te kostbaar. Ze had hen alles gegeven, en nu voelde ze zich niets meer.
De volgende ochtend hoorde Evelyn voetstappen haar kamer naderen. Alex stapte naar binnen en ontweek haar blik. Zijn gezicht stond gespannen, alsof hij iets onaangenaams verborg.
« Mam, » zei hij zachtjes. « Tijd om te pakken. »
« Mijn tassen? » Evelyns stem trilde. « Naar het asiel? »
Alex’ blik dwaalde naar de vloer. « Ja, » fluisterde hij. « Het is tijd. »
Evelyn knikte, haar handen trilden terwijl ze naar de oude koffer reikte. Ze pakte langzaam in, vouwde de weinige kleren op en stopte oude foto’s tussen de stoffen. Haar herinneringen, haar leven.
Hélène arriveerde in de auto terwijl Évelyne uitstapte, met haar koffer in de hand. Niemand zei veel toen ze achterin klom. De reis was lang en stil. Évelyne staarde uit het raam en keek naar de wereld die aan haar voorbijtrok. Ze huilde niet. Er kwamen geen tranen meer.
Na wat uren leek, stopte de auto. Évelyne knipperde met haar ogen, wakker van de lichte slaperigheid waarin ze was gevallen. Ze keek uit het raam en voelde haar hart bonzen.
Ze stonden niet voor een open haard. Ze stonden voor een begraafplaats.
Haar benen knikten toen ze uit de auto stapte. « Familie, IK LEEF NOG! » riep ze uit, haar ogen wijd open van ongeloof.
Hélène liep vooruit, haar gezicht koud en onbewogen. « Kom op, mam, » zei ze kortaf. « We zijn hier niet voor niets. »
Evelynes benen voelden alsof ze het bijna begaven toen Helene haar dieper de begraafplaats in leidde. De koude lucht drong door haar lichte jas, maar het was niets vergeleken met de ijzige stilte tussen haar en de kinderen. Ze hoorde het knarsen van grind onder haar laarzen, elke stap zwaar van desoriëntatie en angst.
