Évelyne offerde alles op voor haar kinderen en voedde ze na de dood van haar man alleen op. Maar toen ze haar meenamen naar de begraafplaats in plaats van naar huis, kwam een duister familiegeheim aan het licht, waardoor het vertrouwen dat ze onbreekbaar achtte, werd geschonden en een verraad werd onthuld dat ze nooit had verwacht.
Advertentie
Évelyne zat stil in haar kleine woonkamer, het middaglicht wierp zachte schaduwen over de vervaagde gordijnen. Ze staarde naar de familiefoto’s aan de muren: herinneringen aan verjaardagen, diploma-uitreikingen, vakanties. Elke foto herinnerde haar aan het leven dat ze had opgebouwd.
Haar hart zonk in haar schoenen toen ze dacht aan haar kinderen, Hélène en Alex. Ze waren inmiddels volwassen en hadden hun eigen gezin, maar ze leken alles wat ze voor hen had gedaan, vergeten te zijn.
Évelyne voedde ze alleen op na de dood van haar man. Ze werkte lange dagen, soms zelfs twee banen, om hen te onderhouden. Soms at ze ‘s avonds niet, zodat ze genoeg te eten hadden. Ze zei nooit iets. Ze was sterk. Maar vandaag, op haar 78e, leek die kracht niets meer te betekenen.
Vanuit de kamer ernaast kon Évelyne Alex’ stem horen. Zachtjes, maar duidelijk genoeg om de woorden te kunnen verstaan.
« Ik heb de hostels gecontroleerd, » zei Alex kalm, alsof hij het over het weer had. « De openbare hostels zitten vol. En de privé-hostels… die zijn duur. »
Évelynes adem stokte. Hostels? Ze boog zich dichterbij om het te horen. Hélènes stem echode de hare, scherper dan altijd.
« Privé? » snoof Hélène. « Weet je wel hoeveel dat kost? Ik heb leningen af te lossen. Wil jij die betalen? »
