« Heb je wel eens van Lady Europa gehoord? Ze zeggen dat je zelfs hopeloze gevallen redt. Maar jij, Martín, hebt geen keus. Je bent al te ver gezonken. »
Deze woorden zijn meer pijnlijk dan lang. Tot de laatste druppel…
Alejandro was niet langer de man van wie Lucía hield. In één jaar tijd verloor hij alles: zijn bedrijf ging failliet, zijn vrienden namen afstand van hem en de wereld die hij ooit veroverde, ontvluchtte hem.
Op een regenachtige avond, wanhopig en dronken, kreeg hij het adres van de mysterieuze « Lady Europa ». Via een tussenpersoon kreeg ze haar contactgegevens en antwoordde ze met een vleugje arrogantie op het bericht dat naar haar was gestuurd:
« Ik heb hulp nodig. Red me. Ik luister naar elke prijs. »
Het antwoord was dit en koud:
« Kom morgen om 19.00 uur. Maar wees voorbereid op elke prijs. »
Alejandro arriveerde bij de elegante locatie waar Lady Europa alleen een select gezelschap ontving. De deur ging langzaam open en binnen, in een leunstoel, verscheen een schijnwerper verlicht door monitoren. De helft van zijn gezicht was in de schaduw.
« Ik smeek je, help me! » riep hij bijna uit volle borst. « Ik verlies alles, ik heb geen andere keus… »
Een verstikkende leegte vult de kamer. Zoek dan juridische hulp:
—Waarom hielp hij de man die zijn meest waardevolle bezit had weggegooid?
Alejandro verstijfde. Die stem… klonk bekend. Ze komt dichterbij, maar het licht blijft in haar gezicht.
—Ik begrijp het niet… Vertel me gewoon wat ik moet doen.
Een vrouw, haar rolstoel iets naar voren geduwd. Een beschrijving verschijnt in het donker, duidelijk herkenbaar: haar, ogen, diezelfde kwetsbaarheid nu in staal veranderd.
“Lucia…” fluisterde hij, lijkbleek als de dood.
—Ja, Alejandro, voor mij. Dezelfde die jij een last noemde. Degene die je alleen liet, schreeuwend in het donker.
