Geen sprankje medeleven. Alleen angst en irritatie over een verwoeste toekomst.
Wanhopig vastgehouden, als iemand die aan het verdrinken is.
« Ik kan opstaan! De dokters zeggen dat het gewoon een verlangen is. Ik wil gewoon dat je bij me bent… »
Zijn gezicht werd somber.
« Hoop? » Het is duidelijk dat die er niet is! We hebben al een fortuin uitgegeven. Ik heb geen zin om te wachten op een wonder dat niet komt. Zo wil ik niet leven!
Hij ademde zwaar. Zijn woorden overweldigden Lucía.
« Er bestaan geen wonderen… Ik heb je nodig. Blijf bij me. Ik kan het wel aan… ga alleen niet weg… »
Het explodeerde.
« Hulp? » gromde hij. « Om je naar het ziekenhuis te brengen en je potje leeg te maken? Je bent een last. Een last die ik niet kan dragen. »
« Gewicht. » Een woord dat pijnlijker was dan het metaal dat zijn botten brak.
Toetsen op het nachtkastje. Droge klank – als een zin.
« Ik ben weggegaan. Ik heb mijn spullen meegenomen. Zoek me niet. Tot ziens. »
Hij vertrok zonder om te kijken. Zijn voetstappen galmden door de gangen… en in haar gebroken ziel.
Lucia staarde naar de gesloten deur en huilde zachtjes. Als een ziek dier.
De eerste paar weken bestond hij gewoon. Hij zag zijn moeder niet, de lucht niet, of de stoel die haar gevangenis was geworden.
Maar diep in de duisternis laait een ijzige woede op.
Op een dag verscheen er een foto van Alejandro in een tijdschrift – een lachende vrouw naast haar. En toen knapte er iets in haar. De tranen droogden op. In plaats daarvan werd een besluit geboren.
Nutteloos? Eén bewijsstuk voor het tegendeel.
Nadat ze uit haar functie was ontheven, verkocht ze de verlovingsring en kreeg ik computervaardigheden.
Er was toegang tot computeranalyse. Nu is het tijd, via de geest en brandende pijn.
Achttien uur op de wereld, geen slaap, geen rust. Codes, grafieken, algoritmes.
Zo ontstond een uniek computerprogramma dat bescherming bood tegen aanvallen van buitenaf.
Om uw status kenbaar te kunnen maken, kiest u een bijnaam.
Zo ontstond ‘Lady Europa’ – een beursgenie, een raadselachtige vrouw die nooit in het openbaar verscheen, alleen via videogesprekken, zittend in een fauteuil met een consumptiemaatschappij, de helft van haar gezicht verborgen in de schaduw.
Een jaar verstreek. Alejandro lag in puin. Zijn relatie met zijn politiek invloedrijke dochter was verbroken. Zijn bedrijf stond op de rand van faillissement. Investeerders zetten hem onder druk en dreigden met stakingen.
In een bar riep een dronken man spottend:
