« Nu ben je gewoon een last die niemand nodig heeft! » riep haar verloofde, terwijl hij haar rolstoel nabootste. Maar een jaar later kroop hij aan haar voeten, smekend om vergeving…

« Lucia, ik kan het niet. Begrijp me goed, ik kan de nood van iemand die… gehandicapt is niet verdragen. »

Alejandro sprak deze woorden bijna fluisterend, haar blik ontwijkend. Hij staarde alleen naar de rolstoel naast de bedden – een vreemde, uitgerust met iets dat leek op een vernietiger.

Lucy bleef stil. De witte muren van de ziekenhuiskamer vervaagden voor haar ogen, besmeurd met brandende tranen. De holle echo van de toespraak galmde na in haar hoofd, maar de stilte tussen hen had een veel grotere betekenis.

Een maand eerder hadden ze hun trouwringen uitgekozen. Ze lachten, maakten plannen voor de renovatie van de kamer van hun ongeboren kind en maakten reisplannen. Alejandro droeg hem tot op zijn schouders en zwoer dat hij altijd zo zou blijven.

Toen kwam de weg. De aanvallende auto die slipte op de rijstrook van de tegenligger, de impact, de duisternis en de geur van benzine vermengd met bloed.

Hier kwam het vonnis. Niet van de artsen, maar van de man van wie ze het meest hield: een vonnis dat kouder was dan het was.

« Maar we houden van elkaar… » fluisterde Lucía trillend. Hij zocht in zijn ontdekkingsreiziger naar een spoor van de liefde die ze ooit hadden gevoeld.

« We houden van elkaar, » onderbrak hij kil. « Ik hield van de vrouw die me bergen liet beklimmen, de wereld liet ontdekken, leven liet scheppen. Maar jij… jij hebt je wereld nog niet geordend. Ik heb plannen, het spijt me, maar ik heb het je verteld. »