De eerste nacht was stil, te stil. Daniel had een zacht bed, speelgoed en eten klaargezet, maar Chan bleef roerloos in een hoek van de woonkamer zitten, zijn ogen gericht op de deur. Hij at niet, hij zat niet, hij keek alleen maar. Toen Daniel dichterbij kwam, draaide Chan zich stijfjes en stil om. Daniel drong niet aan. Hij ging op een afstandje op de grond zitten.
en las hardop, alleen zijn stem vulde de kamer, vastberaden en zacht. « Geen verwachtingen, vriend, » fluisterde hij. « In je eigen tempo! » Dagen verstreken zonder enige verandering. Chance maakte nog steeds geen oogcontact. Hij deinsde terug bij plotselinge geluiden. Soms stond hij urenlang bij de deur alsof hij wachtte tot iemand hem terugriep naar waar hij vandaan kwam.
Maar Daniel liet hem nooit alleen. Hij sprak zachtjes, zette eten in de buurt en sliep op de bank, niet in zijn eigen bed, zodat Chance zich nooit alleen zou voelen in het donker. Toen gebeurde er iets. Op een regenachtige middag bulderde er een donderslag in de lucht. Daniel zat thee te drinken op de vloer toen hij het zag.
Chance liep heen en weer, rillend met zijn oren plat. Zonder na te denken stak Daniel zijn hand uit, niet om hem aan te raken, maar om hem te laten weten dat hij er was. Tot zijn verbazing kwam Chan dichterbij. Hij kreunde of steunde niet; hij ging gewoon naast Daniel liggen met zijn hoofd naar beneden. De trillende ademhaling was de eerste keer dat hij vrijwillig dichterbij kwam.
Daniel bewoog niet; hij fluisterde alleen: « Het is oké, je bent nu veilig. » Die nacht at Chan voor het eerst uit Daniels hand, en een paar dagen later gebeurde er iets nog ergers. Daniel werd wakker uit een dutje en op de 19e vond hij Chanza naast zich op de grond liggen, opgekruld met zijn hoofd zachtjes rustend op Daniels voet.
Het was nog geen vertrouwen, maar het was het begin van iets echts. In de derde maand was Chan een andere hond. Hij had nog steeds rustige dagen, momenten waarop schaduwen hem deden terugdeinzen of harde geluiden hem van de bank afjoegen, maar zijn ogen stonden nu helderder. Hij begroette Daniel bij de deur met een langzame kwispelstaart.
Hij accepteerde buikwrijvingen. Hij speelde zelfs zachtjes touwtrekken, alsof hij herontdekte wat het betekende om een hond te zijn. Daniel had geen idee hoe diep die band was geworden tot de dag dat alles veranderde. Ze liepen vanuit het park naar huis, hun gebruikelijke route onder rijen lommerrijke bomen door.
Chance draafde vol vertrouwen naast Daniel, oren gespitst, losjes aan de lijn. Toen, zonder waarschuwing, struikelde Daniel, greep naar zijn borst, snakte naar adem en stortte neer op de stoep. Chance verstijfde. Auto’s raasden voorbij, niemand merkte het, maar toen sprong de hond die ooit onadopteerbaar was genoemd in actie.
Hij blafte luid en scherp, steeds maar weer, en cirkelde rond Daniels lichaam. Toen een auto vaart minderde, rende Chan de weg op, blaffend en de weg versperrend. De bestuurder, een verpleegster die thuiskwam van een nachtdienst, sprong uit de auto en snelde te hulp. Daniel was bewusteloos, maar ademde nog.
Er werd een ambulance gebeld. Chance week geen seconde van zijn zijde. In het ziekenhuis waren de verpleegsters verbijsterd toen ze het hele verhaal hoorden. De hond die Daniels leven had gered, was geen getraind hulphond. Hij was een reddingshond, een verloren zaak, een kansloze zaak. De kop haalde die avond het nieuws.
Onadopteerbare hond redt de man die hem redde. Daniel herstelde snel, maar er was iets in hem veranderd. Niet alleen zijn gezondheid, maar ook zijn begrip. Chance was niet alleen een metgezel geworden; hij was een beschermer, een partner, een held, en de wereld zou hem nooit meer hetzelfde zien. Nadat het nieuws bekend werd, veranderde alles.
