Er gebeurde iets tussen hen dat hun leven voorgoed zou veranderen. Daniel stond zwijgend voor de kooi en bestudeerde de hond achter de tralies. De Duitse herder bewoog niet, maar zijn ogen bleven ook staan. Er was geen kwispelende staart of emotie, alleen een stille, lege blik. Toch voelde Daniel iets in hem bewegen.
Geen angst, geen medelijden, maar herkenning. Een medewerker van het asiel merkte het op en liep voorzichtig naar haar toe. « Jij bent de eerste die in weken bij die kooi langskomt, » zei ze zachtjes. « Hij is niet zoals de anderen. » Daniel draaide zijn hoofd lichtjes. « Hoe heet hij? » De vrouw aarzelde. « We gebruiken er eigenlijk geen. » Hij reageert niet. We noemen hem Kooi 6, maar volgens zijn dossier heeft hij nooit een echte naam gehad.
Daniel knikte, zijn ogen nog steeds op de hond gericht. « Nu heeft hij er een. » Het personeel probeerde hem ervan te weerhouden. Hij heeft gedragsproblemen, waarschuwden ze. Hij gromt. Hij eet niet in de buurt van mensen. Hij zal er misschien nooit meer bovenop komen. We denken dat hij te ver heen is. Daniel liet zich niet van de wijs brengen. « Ik zoek geen perfectie, » zei hij zachtjes. « Ik zoek eerlijkheid. »
En daarmee vulde hij het papierwerk in. Het duurde langer dan normaal – extra verlengingen, aanvullende vragen – maar Daniel was geduldig. Hij koos de naam Chance omdat dat was wat hij aanbood, en misschien wat ze allebei nodig hadden. Toen het personeel de kooi opende, rende Chance niet weg en verzette zich niet. Hij stond gewoon langzaam en voorzichtig op en volgde Daniel alsof hij wist dat er iets anders aan de hand was, maar nog niet zeker wist of hij het kon geloven.
Toen ze door de deuren van de schuilplaats het licht in liepen, trok Daniel niet aan de riem. Hij liep langzaam en liet Chan rustig de tijd nemen. Achter hen stonden de medewerkers van de schuilplaats stil, sommigen met tranen in hun ogen. Niemand had dit verwacht, maar soms geloven degenen in wie niemand gelooft, wel in ons.
