Hij was de zieligste hond in het asiel, zonder naam, zonder kwispelende staart, zonder hoop, alleen maar verdrietige ogen in een kooi met het opschrift ‘onacceptabel’. Maandenlang liepen er mensen voorbij totdat een man stopte en zei: « Ik neem hem. » Wat er vervolgens gebeurde, schokte het asielpersoneel, de stad en uiteindelijk de wereld.

De schuilplaats zat die dag bomvol. Geblaf echode van de betonnen muren, staarten kwispelden achter de metalen tralies en hoopvolle ogen volgden elke passerende bezoeker. Honden van alle soorten, maten en kleuren wachtten, sommige springend van opwinding, andere stilletjes in hoeken liggend.

Maar achterin, in de stilste kooi, zat een Duitse herder waar niemand naar keek. Hij blafte niet, hij bewoog niet. Hij zat met zijn kop naar beneden, zijn oren hangend, starend naar de grond alsof hij niet wist dat hij nog leefde. Zijn identificatieplaatje was er allang afgevallen. Het enige wat aan zijn kooi hing, was een versplinterd houten bordje met de tekst ‘onadopteerbaar’.

Het asielpersoneel had het geprobeerd. Vrijwilligers boden snoepjes aan. Een trainer had wekenlang geprobeerd hem aan het praten te krijgen. Niets hielp. De hond weigerde dagenlang eten. Soms gromde hij als iemand te dichtbij kwam. Hij deinsde niet terug, vroeg niet, wachtte niet, bestond gewoon. Zijn opnamegegevens schetsten een somber beeld: jarenlange verwaarlozing, in een achtertuin, weinig sociaal contact, vermoedelijke mishandeling.

Hij werd gevonden op straat met zichtbare littekens en een mank loopje. Zijn zaak was al weken open. De meeste bezoekers kwamen niet eens langs zijn deur, en als ze dat al deden, gingen ze snel weer weg. Maar die middag veranderde alles. Een man genaamd Daniel kwam door de deuren van het asiel. Hij was niet op zoek naar een puppy.

Hij wist niet eens zeker of hij hem daarheen had gebracht. Maar terwijl hij langs de rijen opgewonden honden liep, viel zijn blik op de Duitse herder in de laatste kooi, waar niemand keek. Hij stopte, keek en wachtte. En terwijl alle andere honden om aandacht blaften, keek de hond die als onadopteerd was gemarkeerd voor het eerst in dagen op en ontmoette Daniels blik.