Ik glimlachte – kalm, slank, onwrikbaar. Ik stond op, pakte de draadloze telefoon en draaide een nummer dat ik net zo zeker kende als een gebed.
« Gabriella, » zei ik toen ze antwoordde, « het is zover. Activeer Protocol Sunrise. »
Ik ging zitten. Ik at mijn stoofpot. Linda’s parfum werd scherper. Edward vond zijn stem. « Mam? Wie was dat? »
« Morgen zul je het begrijpen, » zei ik. « Eet alsjeblieft. Het wordt koud. »
Die avond zat ik met mijn honden in de tuin en krabde ik hun oren. « Er gaat iets veranderen, » fluisterde ik in hun warme vacht. « Ik weet weer wie ik ben. »
Hoe een weduwe de wet leert
Twee jaar na Anthony’s dood ontmoette ik Dolores bij een rouwgroep in de parochie – scherpzinnig, grappig, niemand is gek. Ze stelde me voor aan haar nichtje, Gabriella Santos, een advocate die Dolores had gered nadat haar oudste zoon haar huis « om fiscale redenen » had overgenomen en haar had verplaatst naar een zorginstelling die ze niet had uitgekozen.
« Wij senioren zijn kwetsbaar, » zei Dolores, terwijl ze met vaste hand koffie inschonk. « De wereld behandelt ons als een last of een prijs. Vriendelijkheid is geen contract. »
Die nacht heb ik niet geslapen. Ik dacht aan Edwards vriendelijke suggesties dat ik moest verkopen, aan Linda’s taxerende blikken, aan de lege kant van het bed en aan angst vermomd als praktische overwegingen.
Een week later ondertekende ik documenten in een rustig kantoor in het centrum.
Stichting New Dawn
We hebben een non-profitorganisatie opgericht: The New Dawn Foundation . Ik heb mijn huis en Anthony’s levensverzekering aan de stichting toevertrouwd.
Voorwaarden:
