De woorden echoden in mijn hoofd en omsloten mijn hart als ijzeren kettingen. Al die jaren van schijnbare tevredenheid, de bekende kaarten, leken plotseling een façade, die instortte bij de onmiskenbare vermelding van de jongen die ik ooit had afgewezen.
Terwijl de nieuwe release door mijn aderen stroomde, verscheen er een galeriebezoeker. Ik probeerde kalm te blijven en hield mezelf voor dat er geen reden was om er lang bij stil te staan. De uitleg maakte het mogelijk, samen met de verplichting om alle informatie te vermelden.
De dag van de tentoonstelling brak aan. Ik betrad de galerie en zag een onbekend landschap vol levendige en expressieve penseelstreken. Het was een symfonie van effecten op de doeken geschilderd, als een storm van tegenstrijdige emoties in mij.
Terwijl ik me door de menigte baande, viel mijn blik op een fragment. Het was een portret – het onbeschermde kind dat ik had weggegooid. Maar dit was niet de twaalfjarige die ik me herinnerde. Het schilderij toonde jonge mannen, hun laatste, vol kennis en pijn, maar daaronder lag een sprankje gezondheid. Het was een meesterlijke weergave van karakter en leven, een raadsel gehuld in pigment.
Een stem haalde me uit mijn mijmering. « Schitterend, hè? » Ik draaide me om naar de oudere man, die vriendelijk tegen me was. « Deze kunstenaar is er echt één. Hij legt de ziel vast. »
