En toen, wat door de woorden zelf werd gedefinieerd, de resultaten van hem – de opeenvolging, nu van mannen, die groepen gasten volgden, sprekend met elegantie en zelfexpressie, die de moeilijke beginperiode van zijn leven hadden doorstaan. Zijn blik ontmoette de mijne, waarvan de gevolgen werden herkend, maar de impact kwam.
Hij kwam met gematigde gratie op me af en straalde een aura van behulpzaamheid en openheid uit die ik op dat moment niet helemaal kon bevatten. « Hallo, » zei hij. Die ene boodschap was doordrenkt, maar er klonk geen kwaadaardigheid in zijn stem, alleen een stille kracht die voortkwam uit een moeizaam verworven vrede.
Ik stond daar sprakeloos toen hij begon te spreken. Hij vertelde over zijn reis van overleven op straat, het vinden van troost in kunst en uiteindelijk de ontdekking van de gemeenschap die zijn talent vernietigde. Elke melding was een openbaring, een steen toegevoegd aan het monument van verdriet dat in mij groeide.
Hij zweeg, toegankelijk voor me met een diepte die mijn jaren van onverschilligheid leek te doorbreken. « Ik wilde het, ik heb het geplaatst, » zei hij zachtjes, wijzend naar onze portretten. « Opdat je zou weten dat jouw plaats was, vond ik vrede. »
Op dat moment begon een verpletterende waarheid naar boven te komen: hij had mijn afwijzing niet alleen overleefd, maar er zelfs van gedijd. Hij had een prachtig leven opgebouwd uit de as van zijn verlating. Mijn hart, een draadloze vesting, barstte nu open en overspoelde het met een golf van gevolgen: spijt, bewondering en het veroorzaakte verlies van een gevangene die nooit was geïnduceerd.
De afgewezen jongen creëerde een kleurrijk mozaïek van een leven waarin niemand een rol speelde. Toch vond ik in zijn succes een klein stukje verlossing voor mezelf. Het deed me beseffen dat hij ermee had ingestemd zich van hem terug te trekken, wat me het krachtigste medicijn van allemaal gaf: hoe ik de ondergang te boven kon komen door niet alleen anderen, maar ook mezelf te vergeven.
