Ik keek haar verbijsterd aan en ze knikte dat ik verder moest lezen.
Je hele leven hebben we je onder druk gezet om de perfecte zoon te zijn, om aan al onze verwachtingen te voldoen. Maar James, misschien hebben we nooit echt nagedacht over wat je wilde. We zijn zo geobsedeerd geweest door ons beeld van een familie dat we niet zagen hoe het je zou kunnen breken.
Tranen prikten in mijn ogen en vertroebelden de woorden. Ik knipperde ze weg, wanhopig om verder te lezen.
Het spijt me, mijn zoon. Het spijt me voor de keren dat we niet luisterden, voor de keren dat we je het gevoel gaven dat je niet goed genoeg was. Deze bruiloft – het geluk van je zus – het werd weer zo’n verwachting. Maar nu ik je hier zie, gebroken en kwetsbaar, besef ik dat we het mis hebben gehad. Familie draait niet om het dwingen van jullie om aan onze normen te voldoen; het gaat erom dat we er voor elkaar zijn, door alles heen.
Ik kreeg een brok in mijn keel en de ogen van mijn moeder glinsterden van de tranen die ze niet had gelaten, terwijl ze toekeek hoe ik haar woorden in me opnam.
