contrasteerde met de vurige houding van mijn vader, greep mijn moeder in haar tas en haalde er een kleine, versleten envelop uit. Haar handen trilden lichtjes toen ze hem me aanreikte. « James, voordat je nog iets zegt, lees dit, » zei ze zachtjes, haar ogen vulden zich plotseling met een mengeling van verdriet en vastberadenheid.
Verward pakte ik de envelop, mijn vingers onhandig van het infuus aan mijn hand. Binnenin vond ik een brief – de randen waren gerafeld, de inkt was licht vervaagd. Toen ik hem openvouwde, zag ik dat hij geschreven was in het elegante handschrift van mijn moeder, het handschrift dat ik me herinnerde van verjaardagskaarten en briefjes die ze vroeger in mijn broodtrommel stopte.
« Beste James, » begon het. « Ik weet dat je misschien niet gelooft wat ik nu ga zeggen, maar het is iets wat ik je al heel lang wilde vertellen. Je vader en ik hebben het moeilijk gehad, maar één ding waar we het altijd over eens zijn geweest: familie komt op de eerste plaats. Het is niet altijd makkelijk geweest, en soms hebben we fouten gemaakt in onze pogingen om aan die overtuiging vast te houden. Begrijp alsjeblieft dat alles wat we ooit hebben gedaan, in de hoop was om ons gezin bij elkaar te houden. »
