“Meneer, waar gaat u zo laat nog naartoe?”
Hij forceerde een flauwe glimlach.
“Ah… ik zoek gewoon een slaapplek.”
Dagen later huurde hij een piepklein, vochtig kamertje aan de rand van de stad, amper tien vierkante meter. Toch werd het voor hem een vluchteling. Elke dag fietste hij rustig naar de markt voor boodschappen, en soms stopte hij even bij een café om het leven aan zich voorbij te zien trekken.
Vreemd genoeg raakte hij dat geheime fortuin nooit aan. Hij leefde eenvoudig, zoals altijd. Voor buitenstaanders leek hij een arme, verlaten oude man. Maar van binnen droeg hij een geheim met zich mee dat niemand kende.
Vele slapeloze nachten vroeg hij zich af:
« Als David wist dat ik nog geld had, zou hij me dan anders behandelen? Of zou hij me alleen maar als portemonnee zien? »
Hij vervloekte het leven niet, en hij veroordeelt zijn zoon ook niet snel. Hij wist dat tijden veranderen en harten ook. Maar hij hield vast aan de overtuiging dat de waarheid ooit aan het licht zou komen, die zou onthullen wie er echt van hem hield en wie hem slechts als een last zag.
Op een dag bezocht hij een oude vriend, meneer Allen, een oud-collega. Nadat hij het verhaal had gehoord, schudde Allen zijn hoofd, zowel boos als verdrietig:
« Je was verstandig om dat geld verborgen te houden. Vertel het hem niet. Als de tijd rijp is, gebruik het dan om in vrede te leven. Laat jezelf niet langer lijden. »
Meneer Thomas glimlachte flauwtjes en bitter, hoewel er een sprankje vastberadenheid in zijn ogen te zien was. Misschien begon hij te beseffen dat je op oudere leeftijd voorzichtig moet zijn met wie je vertrouwt, zelfs je eigen kinderen.
