Naarmate de tijd verstreek, verspreidde het nieuws over zijn benarde situatie zich door de gemeenschap. Sommigen hadden medelijden met hem, terwijl anderen hem bespotten:
“Hij was een dwaas, hij gaf alles aan zijn zoon.”
“Oude mensen vertrouwen te gemakkelijk – verraad laat altijd littekens achter.”
Ondertussen raakten David en zijn vrouw thuis in een crisis. Hun bedrijf ging failliet, de schulden liepen op en de bank zat hen op de hielen. Het huis waarvan ze dachten dat het hun schild zou zijn, dreigde nu in beslag genomen te worden. Wanhopig begon David aan zijn vader te denken – niet uit liefde, maar uit het vermoeden dat hij misschien verborgen bezittingen had.
Op een middag verscheen David in de kleine huurkamer. Hij klopte aan, zijn stem trilde van valse wroeging:
« Pap, ik had het mis. Het spijt me. Kom alsjeblieft naar huis. Het huis is niet hetzelfde zonder jou. »
Meneer Thomas bestudeerde zijn zoon zwijgend, zijn ogen onleesbaar. In plaats van te antwoorden, schonk hij een kop thee in en zette die op tafel. In de stilte van die krappe kamer galmde de tikkende klok na als een herinnering aan de breuk tussen hen.
In de oude houten kast ernaast lag het spaarboek van tien miljoen dollar onaangeroerd. Hij had er nooit een cent aan uitgegeven en er met niemand over gesproken.
Zou hij het nu gebruiken om zijn zoon te redden of zou hij het bewaren zodat hij in vrede zijn laatste jaren kon doorbrengen?
Zelfs hij wist het antwoord nog niet. Wat wel zeker was, was dat vader en zoon nu op een kruispunt stonden, verscheurd tussen liefde en hebzucht.
Het verhaal eindigde met het beeld van meneer Thomas die zwijgend zat, met één hand rustend op het theekopje, zijn ogen starend naar buiten door een beslagen raam, alsof hij in de grijze lucht daarachter naar antwoorden zocht.
