Diezelfde nacht veranderde alles in het huis dat ik ooit het mijne noemde. Mijn vriend zou leren wat het betekende om een soldaat te dwarsbomen die meer dan een jaar alleen maar van thuis had gedroomd. Mijn vrouw – Lisa – belde voor middernacht, haar stem schril, paniekerig, schreeuwend en woorden die ik nauwelijks kon verstaan.
Het deed er allemaal niet meer toe.
Ik was teruggekeerd met de verwachting nachtmerries te moeten verwerken. In plaats daarvan werd ik geconfronteerd met een oorlog die persoonlijker was dan welk vuurgevecht overzee dan ook. Vijftien maanden strijd hadden me niet voorbereid op verraad, op het gebroken gehuil van mijn kind, op het slagveld in mijn eigen huis.
Haar telefoontje eindigde, haar wanhopige stem galmde nog na in mijn oor. Maar de waarheid stond al geschreven in Emily’s trillende lichaam. Geen enkel excuus dat Lisa gaf, kon de aanblik van onze dochter, opgesloten als een dier, uitwissen.
Ik stond met gebalde vuisten voor het kantoor van de dokter, starend naar de nachtelijke hemel. Krekels tjirpten kalm en spotten met hun ritme. Vijftien maanden kogels ontwijken, en toch was de strijd hier erger, omdat de vijand geen uniform droeg.
Ik reed terug naar dat huis. Elke kilometer woog zwaar. Herinneringen kwamen boven: Emily die lachte terwijl ze leerde fietsen, de geur van Lisa’s baksels, de warmte van kussen bij de deur. Alles nu vergiftigd, besmet door verraad.
Toen ik stopte, gloeide het licht op de veranda. Door het raam zag ik hem – Mark. Midden dertig, zelfvoldaan, een biertje in zijn hand, hangend op mijn bank alsof hij de eigenaar was. Lisa zat tegenover hem, met gespannen schouders, haar ogen gericht op het raam terwijl mijn koplampen de gordijnen beschenen.
