De woorden galmden door de leegte van mijn geest, als stenen die in een diepe, donkere put vielen. Zevenenveertig seconden. Ik was dood.
« Technisch gezien wel, » zei ze, alsof ze mijn gedachten las. Ze drukte haar koele vingers op mijn pols en voelde mijn pols. « Maar we hebben u gered. Het komt wel goed, meneer Thompson. De operatie is volledig geslaagd. We blijven ongeveer twee weken in het ziekenhuis om te herstellen en daarna kunnen we geleidelijk onze normale activiteiten hervatten. »
Twee weken. Ik keek nog eens rond in de steriele, onpersoonlijke kamer. Door het kleine raampje, onder de bewolkte januarihemel, piepte een strook van de grijze skyline van Dallas. Er stonden geen bloemen op het nachtkastje. Geen beterschapskaarten. Geen kleurrijke ballonnen. Geen teken dat iemand buiten van mijn aanwezigheid wist of zich er iets van aantrok.
Een verpleegster met een warme glimlach en zachte handen kwam binnen en controleerde de infuuslijn in mijn linkerarm. Haar vriendelijkheid was professioneel en gewetensvol. Dit was geen familie.
Na een reeks cognitieve vragen, bedoeld om mijn hersenfunctie te testen – welk jaar is het? 2025? Welke maand? Januari – vertrok Dr. Carter en bleef ik alleen achter met de machines en hun eindeloze, ritmische gepiep.
Met een trillende, voorzichtige hand reikte ik naar het nachtkastje waar de verpleegster mijn persoonlijke bezittingen had neergelegd. Mijn vingers vonden de telefoon.
Tientallen meldingen lichtten op het scherm op. Nieuwsberichten, spam, een herinnering van de apotheek om een recept te verlengen dat ik niet meer nodig had. Ik scrolde erdoorheen, veegde wanhopig ongeduldig met mijn vinger over het scherm, op zoek naar iets anders.
Een bericht van mijn vrouw Susan. Een gemiste oproep van mijn zoon Scott. Iets.
Er was niets.
Ik opende onze familiegroepschat. Het laatste bericht was van drie weken geleden, van Susan, met een kleine klacht over het feit dat haar favoriete yoghurt uitverkocht was in de supermarkt. Eerder had ik een bericht van Scott ontvangen met de vraag of ik hem een paar honderd dollar kon lenen om zijn auto te repareren.
Ik scrolde naar boven en las maandenlange eenzijdige gesprekken: haar behoeften, haar klachten, haar verzoeken. Geen enkel bericht over mijn operatie. Geen enkele gemiste oproep met de vraag of haar man en vader, die 45 jaar voor haar had gewerkt, nog leefde of dood was.
Met trillende vingers hing ik de telefoon op en staarde naar de akoestische plafondpanelen boven mijn bed.
Zevenenveertig seconden lang was ik dood en blijkbaar had niemand in mijn familie gemerkt dat ik weg was.
Waarschuwingssignalen die ze negeerden
De antiseptische geur van de ziekenhuiskamer bracht een stortvloed aan herinneringen teweeg die ik jarenlang bewust had vermeden. Het begon subtiel, dit langzame, sluipende verraad aan mijn lichaam.
In de zomer van 2020 was ik in de tuin van ons huis in Arlington tomaten aan het kweken in de verzengende hitte van Texas. Plotseling voelde ik een druk op mijn borst, een dikke ijzeren band die mijn ribben afknelde. Met witte knokkels klampte ik me vast aan een hekpaal tot het gevoel over was. Ik zei tegen mezelf dat het gewoon de hitte was en dat ik meer water moest drinken.
« Buford, je bent weer dramatisch, » riep Susan vanuit de koele schaduw van de veranda, met een glas zweterige ijsthee in haar hand. « Kom binnen voordat je een hartaanval krijgt. »
Haar toon was licht en speels, maar ook doorspekt met het ongeduld dat de muziek van ons huwelijk was geworden. Ik moest erom lachen. Op mijn zesenzestigste was ik nog steeds zo sterk als een os, dat zei ik tenminste tegen mezelf.
Maar deze episodes bleven terugkomen.
