Tegen 2021 was het beklimmen van de trap naar onze slaapkamer een ware klim geworden. Ik stond op de overloop, hield me vast aan de reling, mijn hart bonkte als een gevangen vogel die probeerde te ontsnappen. Susan lag al in bed, verdiept in een van haar avondprogramma’s.
« Je wordt oud, Buford, » zei ze, zonder haar ogen van de tv af te wenden. « Misschien moet je wat minder tuinieren in het weekend. »
Ik heb haar nooit verteld over de metaalachtige smaak van angst die in mijn mond kolkte tijdens de ergste aanvallen, of hoe de wereld kantelde en wankelde als ik te snel opstond. Ik dacht dat ze al genoeg aan haar hoofd had, met haar boekenclub, liefdadigheidsevenementen en drukke agenda.
Onze zoon, Scott, was nog minder behulpzaam. Hij was een 38-jarige grafisch ontwerper met een reeks mislukte freelanceprojecten op zijn naam, en hij woonde in onze omgebouwde kelder. Toen ik zei dat ik constant moe was en moeite had met ademhalen, was hij net van de bank in de woonkamer opgestaan en zat hij naar een videogame te staren.
« Misschien moet je naar de dokter, pap, » zei hij. Toen voegde hij eraan toe: « Wacht even. Het is waarschijnlijk duur. Probeer eerst eens vitaminen. »
Hij maakte zich meer zorgen over zijn mogelijke erfenis die naar mijn medische rekeningen zou gaan dan over mijn gezondheid zelf.
Mijn eerste echte aanval vond plaats in maart 2023 in onze keuken. Ik was koffie aan het zetten toen de pijn me als een klap in mijn hart raakte. Ik greep de rand van het aanrecht vast, koffiedik lag verspreid over de vloer, en ik gleed op het koude linoleum, nauwelijks in staat om adem te halen.
« Susan, » fluisterde ik, maar mijn stem was zo zacht dat ik nauwelijks door de keukendeur kon.
Tien minuten later vond ze me. « O, Buford, ben je weer gevallen? » vroeg ze, haar stem geïrriteerd en bezorgd. Ze hielp me in een stoel te zitten, maar haar aandacht dwaalde al af. « Luister, ik heb over een uur een afspraak bij de kapper. Kun je zelf naar de dokter rijden? »
In plaats daarvan ging ik naar de spoedeisende hulp.
De tests lieten zien wat ik had gevreesd, maar niet aan mezelf had willen toegeven. De jarenlange pijn op de borst werd niet alleen veroorzaakt door leeftijd of stress. Mijn slagaders verstopten zich als oude, roestige leidingen.
« Zonder operatie heb je nog zes maanden, misschien minder, » vertelde cardioloog dr. Martinez me. « Maar met een drievoudige bypass kun je nog tien mooie jaren voor de boeg hebben. »
Ik reed naar huis in mijn oude Chevrolet, mijn handen trilden op het stuur. Tien prachtige jaren. Een pijnlijke vraag bleef in mijn hoofd hangen: wil ik deze jaren doorbrengen met mensen die nauwelijks merkten dat ik stervende was?
Een dag des oordeels
De ochtend van 29 januari brak helder en helder aan en stroomde door mijn ziekenhuisraam. Het was mijn dag van vrijheid. Ik pakte mijn schamele bezittingen in een oude sporttas die Susan me jaren geleden had meegebracht voor een weekendje vissen waar we nooit op uit waren gegaan. Mijn borst voelde sterker aan en de drukkende pijn maakte plaats voor de draaglijke pijn van een genezende wond.
« U hebt geluk dat u nog leeft, meneer Thompson, » had dokter Carter tijdens haar laatste controle gezegd. « Maak alstublieft gebruik van deze tweede kans. »
Ik checkte die ochtend voor de twintigste keer mijn telefoon. Nog steeds niets. Twee weken van oorverdovende stilte terwijl ik me van de rand van de dood probeerde te herstellen.
Maar misschien, dacht ik, waren ze gewoon een verrassing aan het plannen om me te verwelkomen. Misschien wisten ze gewoon niet hoe ze moesten reageren als ik ziek was. De eeuwige verzorger, een rots in de branding, plotseling fragiel en kwetsbaar.
Ik typte een bericht in onze familiegroepschat. Mijn vinger zweefde boven de knop « Verzenden ». Ik verwijderde de twee vorige versies, bang dat ze te emotioneel en te opdringerig klonken. Deze was simpel en direct.
De dokter zei dat ik vandaag naar huis mocht. Wie haalt me op?
Ik drukte op « Verzenden » en legde mijn telefoon op het bed naast mijn ingepakte tas.
Het antwoord kwam sneller dan verwacht. Scotts naam verscheen als eerste.
Bel een taxi. Ik kijk tv.
Ik staarde naar het bericht en las het drie, vier, vijf keer, alsof de woorden iets minder gruwelijks konden worden. Zevenenveertig seconden bijna-dood, twee weken op de intensive care, en mijn zoon wilde het tv-programma niet onderbreken.
Maar Susan zou anders zijn. Susan zou het begrijpen. We waren 45 jaar getrouwd. Ze zou me naar huis willen brengen.
Haar bericht verscheen onder dat van Scott.
Blijf nog een maand in het ziekenhuis. Het is zo fijn en vredig zonder jou.
De telefoon viel van mijn gevoelloze vingers op de witte ziekenhuisdeken. De woorden flitsten over het scherm als een neonreclame die het einde aankondigde van alles waar ik in geloofde over mijn familie en mijn leven.
Het is zo fijn zonder jou.
Ik stortte neer op de rand van het bed. De ochtendzon die door het raam naar binnen scheen, leek een aanfluiting. Mijn borst deed pijn, maar dat had niets te maken met de operatie. De pijn was dieper, op een plek waar geen chirurg met een scalpel bij kon.
Verpleegster Jennifer verscheen aan mijn deur. Ze keek me recht in mijn gezicht.
