, ze kwam binnen en deed de deur achter zich dicht. « Meneer Thompson, » zei ze zachtjes. « U ziet bleek. Heeft u pijn op de borst? »
Ik schudde alleen maar mijn hoofd, niet in staat om te spreken. Ze pakte mijn telefoon van het bed en keek naar het scherm. Haar professionele uitdrukking veranderde in een diep, menselijk verdriet.
« O, meneer Thompson, » zei ze zachtjes. « Het spijt me zo. »
« Familie kan ingewikkeld zijn, » wist ik uit te brengen.
« Dat zou je kunnen zeggen, » antwoordde ze zacht maar oprecht. Ze legde mijn telefoon weg. « Soms zijn de mensen die het meest van ons zouden moeten houden, degenen die ons het meeste pijn doen. »
Natuurlijk had ze gelijk. Maar de waarheid hardop horen spreken maakte het echter, definitiever.
Mijn ontslagpapieren, met de aanbevelingen voor hartrevalidatie en medicatieschema, zagen er plotseling heel anders uit. Het leek op vrijheid.
Ik keer naar huis terug en vind niets.
Ik verliet het ziekenhuis op wankele benen. Elke stap herinnerde me eraan dat ik bijna dood was en dat niemand het iets kon schelen. Ik nam een taxi naar huis. Buiten het raam was Dallas slechts een waas van onverschillig glas en staal.
Herinneringen schoten door mijn hoofd – geen gelukkige familiemomenten, maar een leven vol offers die onopgemerkt en niet gewaardeerd werden. De Harley-Davidson die ik in 1982 verkocht zodat we een wiegje voor Scott konden kopen. De droomreis naar Parijs die ik in 1995 annuleerde om zijn eerste jaar aan de universiteit te financieren. De zakelijke lening uit 2010, afgesloten met ons huis als onderpand, die ik in drie jaar afbetaalde door dubbele diensten te draaien nadat zijn grafisch ontwerpbedrijf failliet was gegaan.
