Toen was ik aan de beurt. Mijn benen trilden toen ik naar de tribune liep. Rachel knikte geruststellend.
« Ik heb Lily opgevoed vanaf de dag dat haar vader haar in de steek liet, » zei ik, met gebroken stem, maar krachtig genoeg om door de hele rechtszaal te klinken. « Hij is niet zomaar weggelopen – hij heeft haar midden in de nacht voor mijn deur achtergelaten. En ik heb bewijs. »
Er klonk gezucht toen ik het briefje tevoorschijn haalde. Rachel gaf het aan de rechter, die de woorden in stilte las voordat hij het teruggaf aan de griffier. Matthews gezicht trok alle kleur weg, zijn zelfverzekerde masker verbrokkelde binnen enkele seconden.
Rachels stem was helder en onwrikbaar: « Edelachtbare, dit briefje is geschreven door meneer Carter, precies op de avond dat hij zijn dochtertje in de steek liet. Het was geen nalatigheid van mijn cliënt, het was verlating van zijn kant. »
Matthew probeerde te protesteren en hield vol dat het briefje een vervalsing was, maar handschriftexperts hadden al bevestigd dat het echt was. Vanaf dat moment begonnen zijn leugens te wankelen. Elke bewering die hij deed over « proberen betrokken te zijn bij Lily’s leven » viel tijdens het kruisverhoor in duigen.
Ik keek naar Lily, die op de galerij zat met de hand van mijn zus in de hare. Hoewel de tranen over haar gezicht stroomden, bleven haar ogen staan. Ze zag nu de waarheid – niet alleen over de vader die haar in de steek had gelaten, maar ook over de liefde en de band die ons erdoorheen hadden geholpen.
Toen de pleidooien waren afgelopen, was de uitkomst onmiskenbaar: Matthew Carter had zijn eigen zaak vernietigd.
Toen rechter Barrett haar uitspraak deed, viel de zaal volledig stil. Ze oordeelde dat Matthews verzoek om voogdij niet alleen was afgewezen, maar dat zijn gedrag door de jaren heen juridisch gezien neerkwam op verlating. Hij had alle rechten op Lily definitief verspeeld.
Op dat moment voelde het alsof de last van vijftien jaar eindelijk van mijn borst viel. Mijn benen begaven het en ik zakte in mijn stoel, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Lily rende naar me toe en sloeg haar armen zo stevig om me heen dat ik nauwelijks kon ademen.
