« Je bent mijn moeder, » fluisterde ze. « Niemand kan dat veranderen. »
Die woorden hadden meer kracht dan de hamerslag.
In de weken die volgden, verdween Matthew opnieuw, terug in de schaduwen waar hij het grootste deel van zijn leven had doorgebracht. Zijn reputatie kreeg na het proces een flinke deuk – mensen in de stad mopperden over de man die ooit zijn dochter in de steek had gelaten, om vervolgens weer op te duiken wanneer het hem uitkwam. Ik dacht niet meer na over wat er met hem gebeurde. Mijn aandacht was volledig gericht op Lily, die eindelijk kon genieten van de stabiliteit en rust die ze altijd had verdiend, zonder de angst om van haar te worden afgenomen.
Toch bleven de emotionele wonden bestaan. Enkele nachten na de uitspraak vroeg Lily me zachtjes waarom haar vader na al die jaren plotseling had geprobeerd terug te keren.
« Sommige mensen kunnen hun fouten niet onder ogen zien, » zei ik zachtjes tegen haar. « In plaats van te erkennen wat ze hebben gedaan, zoeken ze iemand anders de schuld. »
Ze knikte zachtjes, maar de pijn in haar ogen was onmiskenbaar. De beproeving had oude wonden opengereten, maar ik wist – we wisten allebei – dat genezing mogelijk was, zolang we het maar samen aangingen.
Het leven kwam langzaam weer in een ritme, hoewel dit nieuwe ‘normaal’ waardevoller aanvoelde dan voorheen. We vierden Lily’s zestiende verjaardag omringd door vrienden, gelach en de geur van versgebakken taart. Terwijl ze de kaarsjes uitblies, moest ik aan Emily denken. Ze heeft nooit de kans gehad om haar dochter te zien opgroeien, maar door Lily op te voeden, had ik het gevoel dat ik Emily’s geest levend hield – haar eerde op de beste manier die ik kende.
