De jaren die volgden waren verre van gemakkelijk. Ik combineerde twee banen – overdag tafels bedienen en ‘s avonds kantoren schoonmaken – om ervoor te zorgen dat Lily kreeg wat elk kind verdient: fatsoenlijke kleren, voldoende eten en schoolspullen, net als de rest. We hadden niet veel, maar ons huis stroomde over van liefde en warmte. Ze groeide op in de veronderstelling dat ik zowel oma als moeder was, en ze noemde me zonder aarzeling ‘mama’.
Vijftien jaar verstreken op deze manier. Lily groeide uit tot een intelligente, meelevende en vastberaden jonge vrouw. Ze deed het goed op school, maakte moeiteloos vrienden en droomde ervan dokter te worden. Voor mij was zij het levende bewijs dat er iets moois kon ontstaan uit liefdesverdriet. Ik dacht dat de geest van Matthew Carter voorgoed begraven was.
Maar op een lentemorgen verbrijzelde een klop op de deur die illusie. Op mijn veranda stond een man die ik nauwelijks herkende – ouder, zwaarder, zijn baard netjes bijgeknipt. Maar zijn ogen verraadden hem: koud, berekenend en vol zelfingenomenheid.
« Ik wil mijn dochter terug », zei hij botweg.
Eerst dacht ik dat het een of andere zieke grap was. Maar toen kwam de dagvaarding. Matthew klaagde me aan en beweerde dat ik Lily al die jaren bij hem vandaan had gehouden.
Ik was doodsbang – doodsbang bij de gedachte Lily te verliezen, dat ze weggerukt zou worden door dezelfde man die ooit zonder blikken of blozen was weggelopen. Maar ik wist ook iets wat Matthew niet wist: ik had dat briefje bewaard. En de waarheid die ik met me meedroeg, zou mijn grootste wapen worden.
