Ik liet hem die nacht hier, maar niet terug in mijn leven. David zat aan de keukentafel en probeerde een verklaring te vinden. Tranen stroomden over zijn wangen. Hij sprak over eenzaamheid, over de fouten die hij had gemaakt en over zijn verlangen naar een tweede kans.
« Emma, ik zweer dat ik zal veranderen, » smeekte hij. « We kunnen dit veranderen. Voor de kinderen. »
Ik keek hem een tijdje aan. Toen sprak ik de woorden die ik nooit had durven zeggen: « David, de kinderen zullen altijd een vader hebben, maar ik heb geen echtgenoot nodig die me kapotmaakt om me sterk te voelen. Jij hebt jouw beslissing genomen, en nu neem ik de mijne. »
Hij keek verbijsterd, alsof weigeren nooit bij hem was opgekomen. Maar ik meende het.
