« Emma, alsjeblieft, » smeekte hij met een krakende stem. « Ik heb een fout gemaakt. Ik heb niemand. Ik heb je nodig. Ik heb de kinderen nodig. Breng me alsjeblieft terug. »
Mijn hart kromp ineen, maar niet zoals vroeger. De vrouw die voor hem knielde, was niet dezelfde vrouw die maanden eerder onder zijn wrede blik de was had gevouwen. Ik was sterker geworden. Ik had waarde gevonden buiten zijn mening. En die was ik niet zomaar kwijtgeraakt.
Ik liet hem die avond binnen, maar niet in mijn leven. David zat aan de keukentafel en probeerde zich uit te leggen, met tranen in zijn ogen. Hij sprak over eenzaamheid, over fouten, over de wens om opnieuw te beginnen.
« Emma, ik zweer dat ik me zal veranderen, » smeekte hij. « We kunnen dit oplossen. Voor de kinderen. »
Ik keek hem een tijdje aan. Toen sprak ik de woorden die ik nooit had durven zeggen: « David, de kinderen zullen altijd een vader hebben, maar ik heb geen man nodig die me breekt om me machtig te voelen. Jij hebt je keuze gemaakt, en nu maak ik de mijne. »
Hij keek verbijsterd, alsof afwijzing nooit bij hem was opgekomen. Maar ik meende het.
De daaropvolgende maanden concentreerde ik me op genezing – niet alleen voor mezelf, maar ook voor de kinderen. Therapiesessies hielpen ons de ontregeling te verwerken. Ethan leerde zijn boosheid op een gezondere manier te uiten, Chloe begon weer te tekenen en de tweeling paste zich sneller aan dan ik had verwacht.
