Financieel was het niet makkelijk. Maar ik werkte meer uren in de bibliotheek en begon zelfs een bijbaantje met het redigeren van manuscripten voor zelfpublicerende auteurs online. Het was hard werken, maar het gaf me onafhankelijkheid, iets wat ik jarenlang had gemist.
David bleef maar ronddwalen. Hij vond allerlei baantjes, maar nooit een vaste plek. De kinderen zagen hem in het weekend, maar hun band met hem veranderde. Ze zagen hem niet langer als het middelpunt van hun wereld – ze hadden hem te vaak zien falen. En hoewel dat mijn hart voor hen brak, bevestigde het ook de kracht die we samen thuis hadden opgebouwd.
Een jaar later stond ik in een simpele zwarte jurk voor de spiegel, vlak voordat ik een bibliotheekgala bijwoonde. Ik leek niet op de Emma die hij had achtergelaten – ik zag eruit als een vrouw die het had overleefd, die zichzelf had herbouwd uit de as van verraad.
Toen ik de kinderen die avond in bed stopte, vroeg Chloe: « Mama, ben je gelukkig? »
Ik glimlachte en streek haar haar naar achteren. « Ja, lieverd. Dat ben ik. »
En voor het eerst in lange tijd was ik dat ook echt.
